Τότε τῷ Ἀττίλᾳ πόλιν Ἀκυληίαν πολιορκοῦντι μεγάλην τε καὶ ἀτεχνῶς 
πολυάνθρωπον, παραλίαν μὲν, ἐκτὸς δὲ κόλπου τοῦ Ἰονίου οὖσαν, τοιόνδε φασὶν 
εὐτύχημα ξυνενεχθῆναι. Λέγουσι γὰρ αὐτὸν, ἐπειδὴ οὔτε βίᾳ οὔτε τῳ ἄλλῳ 
τρόπῳ οἷός τε ἦν τὸ χωρίον ἑλεῖν, πρός τε τὴν προσεδρείαν ἀπειπεῖν, ἤδη ἐπὶ 
μακρότατον γεγενημένην, καὶ ἅπαν κελεῦσαι τὸ στράτευμα τὰ ἐς τὴν 
ἀναχώρησιν ἐν παρασκευῇ αὐτίκα δὴ μάλα ποιήσασθαι, ὅπως δὴ τῇ ὑστεραίᾳ 
ἐνθένδε ἅπαντες ἐξανιστῶνται ἅμα ἡλίῳ ἀνίσχοντι. Ἡμέρᾳ δὲ τῇ ἐπιγινομένῃ 
ἀμφὶ ἡλίου ἀνατολὰς λύσαντας μὲν τὴν προσεδρείαν τοὺς βαρβάρους τῆς 
ἀφόδου ἔχεσθαι ἤδη, ἕνα δὲ πελαργὸν ἐπὶ πύργου τινὸς τοῦ τῆς πόλεως 
περιβόλου καλιάν τε ἔχοντα καὶ νεοττοὺς τρέφοντα ἐνθένδε ἐκ τοῦ αἰφνιδίου ξὺν 
τοῖς τέκνοις ἐξαναστῆναι. Καὶ τὸν μὲν πατέρα πελαργὸν ἵπτασθαι, τοὺς δὲ 
πελαργιδεῖς, ἅτε οὔπω ἐκπετησίμους παντάπασιν ὄντας, τὰ μὲν αὐτῷ μετέχειν 
τῆς πτήσεως, τὰ δὲ ἐπὶ τοῦ νώτου τοῦ πατρὸς φέρεσθαι, οὕτω τε ἀποπτάντας τῆς 
πόλεως ἑκαστάτω γενέσθαι. Ὃ δὴ Ἀττίλαν κατιδόντα (ἦν γὰρ δεινότατος 
ξυνεῖναί τε καὶ ξυμβαλεῖν ἅπαντα) κελεῦσαι τὸν στρατὸν αὖθις ἐν χώρῳ τῷ 
αὐτῷ μένειν, ἐπειπόντα οὐκ ἄν ποτε εἰκῆ ἐνθένδε ἀποπτάντα ξὺν τοῖς νεοττοῖς 
τὸν ὄρνιν οἴχεσθαι, εἰ μή τι ἐμαντεύετο φλαῦρον οὐκ εἰς μακρὰν τῷ χωρίῳ 
ξυμβήσεσθαι. Οὕτω μὲν τὸ τῶν βαρβάρων στρατόπεδον αὖθις ἐς τὴν πολιορκίαν 
καταστῆναί φασι, τοῦ δὲ περιβόλου μοῖράν τινα οὐ πολλῷ ὕστερον ἐκείνην, ἣ τὴν 
τοῦ ὄρνιθος τούτου καλιὰν εἶχεν, ἀπ´ οὐδεμιᾶς αἰτίας ἐξαπιναίως καταπεσεῖν 
καὶ τοῖς πολεμίοις ταύτῃ ἐσιτητὰ ἐς τὴν πόλιν γενέσθαι, οὕτω τε τὴν Ἀκυληίαν 
κατὰ κράτος ἁλῶναι. Τὰ μὲν οὖν ἀμφὶ τῇ Ἀκυληίᾳ ταύτῃ πη ἔσχεν.
 

On dit qu'il lui arriva un grand bonheur lorsqu'il assiégeait  Aquilée, qui est une ville 
maritime, des plus riches, et des plus peuplées qui soient au delà du golfe ionique. 
Comme il ne la pouvait prendre ni de force, ni autrement, et qu'il désespérait du 
succès de son entreprise, il donna ordre un soir à ses troupes de plier bagage, et de se 
tenir prêtes pour partir le lendemain. Le soleil commençant à paraître, les Barbares 
commençaient ainsi à lever le siège, et en même temps une cigogne sortit d'une 
des tours de la ville, où elle avait fait fon nid. Les petits étendaient leurs ailes et 
faisaient leurs premiers efforts pour voler. Quelquefois la cigogne les soutenait de 
son dos, enfin la cigogne et les petits se sauvèrent bien loin d'Aquilée. Attila qui était 
extrêmement fin et rusé, assura que c'était un présage très certain de la réduction de 
la place, et que jamais ces oiseaux n'en seraient sortis, si elle n'était menacée de 
quelque malheur. Ainsi il continua le siège. Peu de temps après, la tour, d'où la 
cigogne était sortie, tomba d'elle-même avec une partie de la muraille, et livra 
passage aux Barbares.
 
Trad. : M. COUSIN, Procope, oeuvres complètes. Paris, Foucault, 1685.