MARCVS (Heroicum). 

1 Ruperat Adriaci stagnantia claustra profundi
Βάτραχος ὑψώσας ὠχρὸν δέμας ὕδατι λευκῷ.
Improuisum orbi monstrum illud, δεινὸν ὅραμα
Nec soliti generis, uel qualem saepe uidemus
Σκιρτῆσαι κατὰ γαῖαν, καὶ ἐφ᾽ὕδασι σῶμα καλύψαι, 
Vastum corpus erat, quaedamque in corpore uires,
Et non contemnenda animi uis, infima temnens,
Alta petens, longeque sua se a sorte mouebat
Audebatque loquens ingentia, πολλὰ δ’ ἐβόα
10 Vicinosque ad se populos regesque uocabat
Magna locutura et graue de communibus actis
Consultura uiris ; Rana os humerosque pedesque,
Omnia rana, sed Euganei regina profundi
Quae titulum adseruit, iam non contenta paludes
Et luteas habitare casas coenumque relictum ;
Aptum humeris, aptum ceruici immane leonis
Induerat tergus uillosque aptarat et ungues :
Tunc Venetos inter populos, Athesina fluenta
Altinique arces iuxta atque Antenoris urbem
20 Sedit, et induta uoluit Leo pelle uideri,
In medioque uirum, quamquam ἐις φύσιν οὐδὲν ὁμοῖον
Ἀνθρώποις τε θεοῖς τε καὶ οὐρανίοις πετεηνοῖς
Aut illi foret aut se dissimulare quid esset
Ipsa satis posset, tamen haec aggressa loquendo est,
Καὶ τοῖον φάτο μῦθον ἀπὸ στόματός τ’ ἀγόρευεν·
« Res, Itali, uestrae, uestra et fortuna coegit, 
Cum possem Adriacas moderari tutius undas,
Regnis usa meis, animum ad maiora referre : 
Namque ut bellorum transmissa ex Alpe procellas
30 Teutona terra diu ferali effuderit ira,
In uos arma mouens nostras accessit ad aures ; 
Utque erat ingenio et rebus communibus aequum,
Indolui facto remque indignata peregi
Mecum aegras noctes gemituque urgebar anhelo
Cum uacuae curis placidoque sopore quietae
Sors Romana mihi, fugiens a sede Quirini
Tarpeias arces, miserando squallida luctu,
Ederet has uoces : « Tu nunc tranquilla superbos
Imperio Venetos premis, et tuto aequore regnas
40 Romani secura mali, secura cadentis 
Italiae, diuesque tuae gratare quieti,
Non equidem immerito ; at si quid noua gloria tangit
Ociaque ob solidam potes interrumpere laudem,
Ut facias, modus est : ego te caput orbe subacto
Efficiam rerum, per me Europaea subibunt
Regna tibi facientque Asiae tua iussa tyranni
Poenorumque urbes Afrique a sole perusti ;
His ego reliquias Troum Phrygiosque penates
Aeneadasque deos maiestatemque sepultae
50 Adiicio Romae Vestamque ex urbe potentem,
Imperii excubias uigilemque huc transfero flammam ;
Tantum hortare uiros libertatemque ruenti
Fortiter Italiae refer et moto adsere bello.
Regnatum Latio satis est, honor immutati
Te penes imperii est ». Ea fata, simillima uento
Et leuibus boreis in mollem euanuit auram ;
Me sopor et domitrix curarum diua reliquit ;
At superum monitus tantique oracula fati,
Oenotrii ciues, non est contemnere tutum.
60 Εἰμὶ δ’ ἐγὼ βασιλεὺς Φυσίγναθος, ὃς κατὰ λίμνην
Τιμῶμαι βατράχων ἡγούμενος ἤματα πάντα· 
καί με πατὴρ Πηλεὺς ποτε γείνατο, Ὑδρομεδούσῃ 
Μιχθεὶς ἐν φιλότητι παρ’ ὄχθας Ἠριδανοῖο.  
Σκηπτοῦχον βασιλῆα καὶ ἐν πολέμοισι μαχητὴν 
Οὐδέποτ᾽ἐκ πολέμοιο κακὴν ἀπέφυγον ἀϋτήν,  
ἀλλ’ εὐθὺς μετὰ μῶλον ἰὼν προμάχοισιν ἐμίχθην.
Ὀυ δέδι᾽ ἄνθρωπον καίπερ μέγα σῶμα φοροῦντα, 
ἀλλὰ δύω μάλα πάντα τὰ δείδια πᾶσαν ἐπ’ αἶαν.
Erigite infractos animos lassataque corda
70 Inque uicem audentes fessis succurrite rebus ;
Quoscunque in populos emittite me duce bellum.
At grandi eloquio et uerbis acuentibus iras
Nemo fortis eget. » Potsquam est ea fata, silentes
Obstupuere animi, digna admiratio factis 
Iussit inaudita populos nouitate pauere.
Confestim adcurrunt Veneti regemque salutant
Quoque aliquid posset quaesitae accedere famae
Dant alas Marcumque uocant. Illa accipit omen 
Acceptoque animis pro condicione superbit
80 Et Venetis Ranis et adhuc stipata nouorum
Accessu procerum ; tunc regna inuasit et urbes
Perdomuitque duces regesque eiecit opesque 
Condidit immodicas : toto stupor unus in orbe
Λιμνόχαρης Πολύφημος erat ; timuere tyranni
Et uictas tribuere manus ; regna omnia Marco
Territa sunt Veneto, sola huic Germania monstro
Indignum duxit famulum summittere collum.
Illa Tridentinos tamen est inuadere montes
Herciniumque nemus, qua parte obnubilat Istrum
90 Ausa, sub hac specie simulatique ore Leonis ;
Per fas perque nefas, recta et praua omnia miscens
Extollensque malos meritosque in Tartara mergens
Quos potuit quorumque fides sibi credita, sontes
Haec eadem sibi coniunxit sociisque sub omnes
Usa est euentus ; tum quos non uincere bello 
Aut uirtute sua potuit, miscente ueneno
Cunctantes uicit ; sacra omnia et omnia iura
Polluit egrediens, uis atque iniuria belli
Omnis causa fuit, pacem bellumque perinde
100 Duxit, amare fidem et iuratum nescia pactum,
Armata insidiis semper. Qua cum arte parasset
Πολλὰ μάλ’ ἐν λίμνῃ καὶ ἐπὶ χθονὶ θαύματ’ ἰδέσθαι,
Conata est leuibus coelum contingere pennis
Cum quidam euentu gaudentem et nomine Marci
Fertur praemonuisse feram. « Ne, Rana, superbi,
Neu caput hoc istosue oculos sublimius effer
Quam tua sors permittit : ἔχει θεὸς ἔκδικον ὄμμα,
ποινὴν σὺ τίσεις, ne coelum insurgere contra
More gigantaeo maioraque uiribus aude :
110 Οὐ λήσεις τε θεοὺς Φυσίγναθε ταῦτα ποιήσας.
Spreuit eos monitus nec adhuc temerario coepto
Abstinuit uetito, καὶ ἀλεύατο κῆρα μέλαιναν.
Tum uero iratus postquam tot uiderat annos
Crimina Ranarum et Venetae incrementa paludis
Iupiter hac Aquilam qua despicit omnia ab arce
Demittit Ranisque super non mollia iussa
Imperat, ut ficto sacra deroget omnia Marco,
Et doceat non esse deum, rapτoque ferocem 
Exuat et spoliis, palantesque aequore Ranas
120 Arceat Adriaco pelagoque remergat auito.
Huic dicto concessit ἐπεὶ μέγα οἰ σθένος ἦεν,
Et rostrum et laceros acuens Iouis armiger ungueis.
Στεῦτο δὲ πορθήσειν βατράχων γένος αἰχμητάων·
Utque in uindictam disparsum colligat hostem
Fertur ab Alpino ἐνναίρειν βατράχους βλεμεαίνων 
In Venetos speculata iugo. Quo uix bene uiso,
Rana fugax ὄχθαισι βαθείαις ἔμπεσε φεύγων 
Abiiciens sceptrum et torui simulacra Leonis,
Regnorumque omnes curas ueniamque precando
130 Adflexa est Aquilae genibus, quam cum illa negaret
Ἂχρηστον μετάνοιαν ἐμέμφετο, πολλὰ δακρύων
Diffidensque sibi auxilioque exuta suorum
Δεινὰ δ’ ἐπεστονάχιζε φόβου κρυόεντος ἀνάγκῃ 
134 Extremum turbata, μόρον δ’ οὐκ ἦν ὑπαλύξαι.