[45,0] EPISTULA XLV {Corpus des Lettres d'Érasme}.
(Paris, 1494 auant le 24 septembre.)
Robertus Gaguinus Herasmo  S. 
Scribis ad me longa, Herasme, epistola, ob id precipue,
Ut michi aliqua te beniuolentia insinues atque eius rei causa
preludio quodam agis, quasi a me difficile impetraturus
sis quod uideris expectare. Itaque ad patrocinium tibi
assumis copiam superexundantem laudum ; quas, si de me
recte predices, ipse Iudices, Non siquidem ita gnarus sum,
ut quid desit quam quid michi assit magis intelligam. Nam
quod proxime sibi quisque habitat sibique maxime carus
est, nemo se satis considerat. 
Quesiui, fateor, diligenter litteras et doctrinam, sed non comparaui ; 
similis non satis consuiti institoris qui per nundinas circumlatus, 
postquam multas merces est contemplatus, nullas tandem, pecunie
inops, domum uehit. Et que mea inculta lectitasse te per
uoluptatem opera dicis, talia esse arbitrer quales precoces
et nondum satis maturos fructus quos in mercatum proferri
uides, qui leuandi fastidiosi stomachi causa mala ualetudine
laborantibus primis mensis dantur. Irritant quidem gustum,
parum conferant alimenti. 
Quod etsi uerum est, tamen alios de me iudicium ut lubet facere 
non impedio. Illud michi molestum est plenam tue disertionis 
uenam in mee laudis exiguum riuum suiuisse, ut ad Nasice 
integritatem et Nestoris eloquentie splendorem me tantillum 
discipulum et adhuc discentem efferres. Vis, Herasme, dicam 
ingenue que sentio? Cogit dicendi artificium uberem undique 
sibi ad eloquendum materiem ; nec facile suis limitibus 
cohibetur scaturiens semper et profluum. Sed est, inquit Oratius?,
modus in rebus, sunt certi denique fines. 
Vellem propterea, Herasme, in scribendis de me laudationibus
contractîor fuisses, non luxuriasses ; non quod ruborem
michi laus effundat, sed quod quicquid supra meritum a
dicente prouectum est, assentationi aut mendacio datur.
Verum itaque scribam. Quantum per tuas litteras perque
lyricas cantationes? coniectare licet, eruditum te iudico;
quamobrem non minus tuam amicitiam expecto quam tu
meam. Studiorum enim similitudo glutinum est caritatis.
Ad quam si humanitas uila, si doctrine quippiam, ut ipse
existimas, michi accessit, iliud liberaliter edico patere tuo
amori ad meum pectus et charitatem aditum non secus ac
meis amicis edium mearum ualeas. Tolle uerborum et blandimenti
omnem fucum ; reuelata fronte accede, ea iudicii retenta tibi 
liberalitate, ut me ames, si ita censes ; sin secus, posthabeas. Vale.