[12,0] XII. DE TISBE, BABILONIA VIRGINE.

[12,1] Tisbes, babilonia uirgo, infelicis amoris exitu magis quam opere alio inter mortales celebris facta est. Huius etsi non a maioribus nostris qui parentes fuerint habuerimus, intra tamen Babiloniam habuisse cum Pyramo, etatis sue puero, contiguas domos satis creditum est. Quorum cum esset iure conuicinii quasi conuictus assiduus et inde eis adhuc pueris puerilis affectio, egit iniqua sors ut crescentibus annis, cum ambo formosissimi essent, puerilis amor in maximum augeretur incendium, illudque inter se nutibus saltem aperirent aliquando iam in puberem propinquantes etatem. Sane, cum iam grandiuscula fieret Tisbes, a parentibus in futuros hymeneos domi detineri cepta est. Quod cum egerrime ferrent ambo, quererentque solliciti qua uia possent saltem aliquando colloqui, nulli adhuc uisam comunis parietis inuenere in seposito rimulam. Ad quam dum clam conuenissent sepius, et consuetudine paululum colloquendo - pariete etiam obice, quo minus erubescebant - ampliassent exprimendi affectiones suas licentiam, sepe suspiria lacrimas feruores desideria et passiones omnes aperiebant suas, non nunquam etiam orare inuicem pacem animorum amplexus et oscula pietatem fidem dilectionemque perpetuam. Tandem, excrescente incendio, de fuga iniuere consilium, statuentes ut nocte sequenti, quam primum quis posset suos fallere, domos exiret; et se inuicem, siquis primus euaderet, in nemus ciuitati proximum abiens, penes fontem Nini regis bustui proximum tardiorem operiretur. 

[12,2] Ardentior forte Tisbes prima suos fefellit, et amicta pallio in tempesta nocte sola patriam domum exiuit, et, luna monstrante uiam, in nemus intrepida abiit; et dum secus fontem expectaret, et ad quemcunque rei motum sollicita caput extolleret, leenam uenientem aduertens, relicto inaduertenter pallio, aufugit in bustum. Leena autem pasta, siti posita, comperto pallio, aliquandiu ad illud cruento ore de more exfricato atque exterso, unguibus laceratum liquit et abiit. Interim tardior Pyramus, eque relicta domo, deuenit in siluam; dumque per silentia noctis intentus comperisset laceratum cruentumque pallium Tisbis, ratus eam a belua deuoratam, plangore plurimo locum compleuit, se miserum incusans quoniam dilectissime uirgini seue mortis causam ipse dedisset; et aspernans de cetero uitam, exerto quem gesserat gladio, moribundus secus fontem pectori inpegit suo. Nec mora Tisbes, potatam leenam abiisse rata, ne decepisse uideretur amantem aut diu expectatione suspensum teneret, pedetentim ad fontem regredi cepit. Cui iam propinqua palpitantem adhuc Pyramum sentiens, pauefacta fere iterum abiit; tandem lune lumine percepit quoniam iacens suus esset Pyramus, et dum eius in amplexus festina iret, eum sanguini per uulnus effuso incubantem atque iam omnem effundentem animam comperit. Que cum aspectu obstupuisset primo, mesta tandem ingenti cum fletu frustra prestare subsidia et animam retinere osculis et amplexu aliquandiu conata est. Verum, cum nec uerbum aurire posset sensissetque nil pendi tam feruenti pridie desiderio optata basia et amantem in mortem festinare uideret, rata quoniam eam non comperisset occisum, in acerbum fatum cum dilecto a se puero, amore pariter et dolore suadentibus, ire disposuit; et arrepto capulotenus ex uulnere gladio, cum gemitu ploratuque maximo nomen inuocauit Pyrami orauitque ut Tisbem suam saltem morientem aspiceret, et exeuntem expectaret animam, ut inuicem in quascunque sedes incederent. Mirum dictu! Sensit morientis deficiens intellectus amate uirginis nomen, nec extremum negare postulatum passus, oculos in morte grauatos aperuit, et inuocantem aspexit. Que confestim pectori adolescentis cultroque superincubuit, et effuso sanguine secuta est animam iam defuncti. Et sic quos amplexui placido inuida Fortuna iungi minime passa est, infelicem amborum sanguinem misceri prohibuisse non potuit.
     Quis non compatietur iuuenibus? Quis tam infelici exitui lacrimulam saltem unam non concedet? Saxeus erit. Amarunt pueri: non enim ob hoc infortunium meruere cruentum; florentis etatis amor crimen est, nec horrendum solutis: in coniugium ire poterat; peccauit sors pessima, et forsan miseri peccauere parentes. Sensim quippe frenandi sunt iuuenum impetus, ne dum repentino obice illis obsistere uolumus, desperantes in precipitium inpellamus. Immoderati uigoris est cupidinis passio et adolescentium fere pestis et comune flagitium; in quibus - edepol! - patienti animo toleranda est, quoniam sic rerum uolente natura fit, ut scilicet dum etate ualemus ultro inclinemur in prolem, ne humanum genus in defectum corruat, si coitus differantur in senium.