[61,0]  LXI. AMICITIA.
 EPHORINVS, IOANNES.
 
 [61,1] (EPHORINVS) Saepenumero mecum admirari soleo, quem deum in consilium 
 adhibuerit natura, quum in omni rerum genere misceret amicitias et inimicitias 
 quasdam arcanas nec ullis causis euidentibus probabiles, nisi quod hoc spectaculo 
 uidetur fuisse delectata, quemadmodum nos ex commissis gallis et coturnicibus 
 uoluptatem capimus.
 [61,2] (IOANNES) Nondum satis percipio quid uelis dicere.
 [61,3] (EPHORINVS) Dicam igitur, si uis, crassiore Minerua. Scis serpentium genus 
 esse inimicum homini.
 [61,4] (IOANNES) Scio uetus inter illos et nos esse dissidium et irreconciliabile, 
 futurumque donec meminerimus illius inauspicati pomi.
 [61,5] (EPHORINVS) Nosti lacertam? 
 [61,6] (IOANNES) Quid ni?
 [61,7] (EPHORINVS) Italia magnas habet et uirides. Hoc animal natura et homini 
 amicum est et serpentibus inimicum.
 [61,8] (IOANNES) Vnde hoc deprehenditur?
 [61,9] (EPHORINVS) Vbicunque prospicit homo, ibi congregantur lacertae, obliquato 
 capite diu contemplantes hominis faciem; si expuas, elambunt sputum ore 
 redditum; uidi et puerorum mictum exorbentes. Quin et puerorum manibus 
 tractantur impune atque etiam laeduntur, et admotae ori gaudent saliuam 
 lambere. Caeterum si comprehensae inter se committantur, dictu mirum, quam 
 in sese saeuiant; nec appetunt committentem. Si quis in agris ambulet per uiam 
 cauam, nunc hinc, nunc illuc strepitu dimoti rubi admonent hominem; insuetus 
 crederet serpentem esse; ubi dispexeris, lacertae sunt obliquato capite contemplantes, 
 donec consistas, si pergas, sequentes. Rursus aliud agentem admonent. 
 Diceres eas ludere uehementerque delectari hominis aspectu.
 [61,10] (IOANNES) Mira narras.
 [61,11] (EPHORINVS) Quodam die uidi praegrandem et mire uiridem in ostio caui 
 decertantem cum serpente. Primum mirabamur, quid esset. Italus admonebat 
 in antro esse hostem, paulo post uenit ad nos lacerta uelut ostendens sua 
 uulnera ac remedium flagitans, ac se tantum non tangi patiebatur; quoties 
 autem restabamus, restabat et illa nos contemplans. Serpens alterum latus perte 
 totum eroserat et ex uiridi rubrum fecerat.
 [61,12] (IOANNES) Mihi si adfuissem, libuisset ulcisci lacertae uicem.
 [61,13] (EPHORINVS) At ille iam se in profundum antrum abdiderat, post aliquot tamen 
 dies pauimus oculos nostros uindicta.
 [61,14] (IOANNES) Gaudeo profecto. Sed quo pacto?
 [61,15] (EPHORINVS) Forte inambulabamus per eundem locum. Serpens e fonte uicino 
 biberat, erat enim aestus prodigiosus, adeo ut nos quoque aquae inopia periclitaremur. 
 Commodum occurrit ex agris puer natus annos tredecim, eius domus 
 filius, in qua tum metu pestilentiae rusticabamur, gestans rastrum, quo foenum 
 demessum conuerrunt agricolae; simul ut serpentem uidit, exclamat.
 [61,16] (IOANNES) Metu fortasse.
 [61,17] (EPHORINVS) Nequaquam, imo gaudio; uelut insultans deprehenso hosti ferit 
 rastro, serpens se contrahit, ille non facit feriendi finem, donec contrito capite 
 serpens in longum porrigitur. Nam hoc non faciunt, nisi mortui. Inde est,
 quem frequenter audisti apologus de cancro, qui serpentem hospitem occidit; 
 ubi porrectum uidet, sic, inquit, uiuum incedere oportuit.
 [61,18] (IOANNES) O factum bene. Quid tum?
 [61,19] (EPHORINVS) Puer arreptum rastro suspendit e frutice supra antrum. Ibi diebus 
 aliquot uidimus frondes sanie tinctas. Eius ruris agricolae pro comperto nobis 
 aliud quiddam mirabile referebant. Agricolae nonnunquam fessi obdormiunt 
 in agro, nonnunquam habent urceum lactis, in cibi simul et potus usum. Serpentes 
 summopere lacte capiuntur. Itaque non raro fit, ut in uas illabantur.  Ei 
 malo paratum habent remedium.
 [61,20] (IOANNES) Quod, obsecro?
 [61,21] (EPHORINVS) Summum testae os allio circumlinunt. Is odor deterret serpentes. 
 [61,22] (IOANNES) Quid igitur sensit Horatius, quum scriberet allium uenenum cicutis 
 nocentius, quum sit remedium?
 [61,23] (EPHORINVS) Sed audi, quod est durius; interdum clanculum adrepentes in os 
 patens dormientis coniiciunt sese et in stomachum sese conuoluunt. 
 [61,24] (IOANNES) An non protinus exanimatur homo talem nactus hospitem? 
 [61,25] (EPHORINVS) Non, sed afflictissime uiuit, nec est ullum mali leuamen, nisi ut 
 lacte aliisque gratissimis serpenti cibis alant hospitem.
 [61,26] (IOANNES) Nihil remedii aduersus tantum malum? 
 [61,27] (EPHORINVS) Comesum affatim allium.
 [61,28] (IOANNES) Non mirum igitur, si messores gaudent allio.
 [61,29] (EPHORINVS) Et alias medetur delassatis labore et aestu. Verum in hoc discrimine 
 non raro lacerta, quamuis pusilla, seruat hominem.
 [61,30] (IOANNES) Qui potest?
 [61,31] (EPHORINVS) Vbi sensit serpentem insidiari, circumcursat per collum et faciem 
 hominis, nec finem facit, donec pruritu pedum excitetur. Porro qui expergiscitur, 
 conspecta in propinquo lacerta, mox intelligit hostem alicubi esse in insidiis 
 ac circumspiciens deprehendit.
 [61,32] (IOANNES) Mira naturae uis.
 [61,33] (EPHORINVS) Iam nullum est animal inimicius homini, quam crocodilus, qui 
 saepenumero totos homines deuorat et arte maliciam adiuuat, hausta aqua lubricans 
 semitas, quibus descendant ad Nilum aquam hausturi, quo collapsos 
 deuoret. Neque te fugit delphinum etiam in diuerso elemento natum g-philanthrohpon 
 esse.
 [61,34] (IOANNES) Audiui fabulam de adamato puero celebrem, celebriorem autem de 
 Arione.
 [61,35] (EPHORINVS) Quin et in uenatu mugilum piscatores delphinorum ministerio 
 uice canum utuntur, qui accepta praedae portiuncula recedunt. In mari uero 
 frequenter nauigantibus apparent, gaudio gestientes et in summis undis lusitantes. 
 Interdum adnantes ad nauim, nonnunquam et tensa uela transilientes. 
 Adeo delectatur hominum consuetudine. Verum ut hominum est studiosus 
 delphinus, ita crocodilo capitalis est hostis. Egreditur mare et in Nilum, in 
 quo regnat crocodius, audet uenire congressurus cum dentibus, unguibus et 
 squamis ferro etiam impenetrabilibus armata belua, ipse nec ad morsum satis 
 instructus, quippe os habens ad pectus uergens. Sed impetu fertur in hostem, 
 ac iam illi proximus repente submittit sese, erectisque in tergo pinnis, mollia 
 uentris perscindit, alias inuulnerabili.
 [61,36] (IOANNES) Mirum est quodque animal statim agnoscere hostem suum, etiam 
 nunquam antea uisum, scireque et quur impetatur, et qua laedi aut sese tueri 
 possit, quum hoc homini sit negatum, qui ne regulum quidem horreret, nisi et 
 admonitus maloue doctus.
 [61,37] (EPHORINVS) Aspis homini uenenum est immedicabile, cum hac belligeratur 
 ichneumon. Idem exitialis hostis crocodilo. Similis affectus est elephantis erga 
 hominem, nam et uiatorem simpliciter errantem clementer reducunt in uiam, 
 et agnoscunt amantque doctorem suum. Feruntur et exempla deuoti amoris 
 erga certos homines. Siquidem unus adamauit in Aegypto mulierculam corollas 
 uendentem, Aristophani grammatico charam; alius Menandrum Syracusanum 
 adolescentem sic amauit, ut desiderium illius quoties non uideret inedia testatus 
 sit. Sed ne haec quae plurima commemorantur referre pergamus, cum Bochus 
 rex in triginta quosdam saeuire decreuisset, eos totidem elephantis obiecit, 
 stipibus alligatos. Quumque immissi essent qui inter elephantos procursantes
 eos lacesserent, nunquam efficere potuerunt, ut se regiae crudelitatis ministros 
 praeberent. Atque huic animanti g-philanthrohpoh bellum exitale est cum draconibus 
 Indicis, qui feruntur esse maximi, ut frequenter in pugna pereat uterque. Porro 
 draco inimicus est homini, etiam non lacessitus. Simile dissidium est aquilae 
 cum draconibus minoribus, quum homini sit innoxia, imo quum feratur etiam 
 amatorios ignes sentire erga certas puellas. Eidem aui bellum internecinum est 
 cum cyminde, id est nocturno accipitre. Elephantus odit etiam murem, animal 
 homini quoque molestum, eoque abhorret a pabulo in quo murem conspexerit. 
 Nec causa liquet quur oderit. Nam hirudinem merito horrent, quod ea in potu 
 hausta grauissime discrucientur. Iam uix ullum animal amicius homini quam 
 canis, nec inimicius quam lupus, ut quod aspectu quoque uocem adimat. Et 
 inter haec summa discordia est, quemadmodum ouium generi lupus infestissimus, 
 quod totum pendet a prouidentia hominum, quorum praecipua cura est 
 tueri animal innoxium et alendo homini natum; in lupum uero uelut in publicum 
 humani generis hostem armantur omnes, praecipue canum commilitio, 
 quae res etiam prouerbio fecit locum: non magis parcemus quam lupis. Lepus 
 marinus immedicabile est homini uenenum, si quis imprudens gustauerit; at 
 rursus hominis contactus mors est lepori. Panthera saeua est in hominem, et 
 tamen adeo terretur ab hyena, ut ne congredi quidem sustineat. Hinc narrant, 
 si quis quid secum gestet de corio hyenae, a panthera non appeti, tam sagax est 
 naturae sensus. Addunt et illud, si pelles utriusque beluae suspendas inuicem 
 ex aduerso, panthericae pilos defluere. Araneus homini domesticum est animal, 
 exitiale ueto serpenti, adeo ut forte conspicatus sub arbore serpentem apricantem 
 filo se libret et aculeum mediae infigat fronti tam acri uulnere, ut serpens 
 dolore rotans sese in gyrum tandem emoriatur. Accepi ab iis qui spectarunt 
 simile dissidium esse araneo cum buffonibus, sed buffonem ictum sibi plantagine 
 admorsa mederi. Audies fabulam Britannicam. Scis illic conclauium 
 solum consterna scirpis uirentibus. Monachus quidam fasciculos alioquot scirporum 
 in cubiculum congesserat, sparsurus quum esset commodum. Is quum 
 a prandio supinus dormiret, buffo ingens erepsit, et os dormientis obsedit, infixis 
 superno atque inferno labro quatuor pedibus. Detrahere buffonem certa 
 mors erat, non amoueri quiddam erat morte crudelius. Quidam suaserunt, ut 
 monachus ad fenestram deferretur supinus, in qua ingens araneus habebat
 telam. Mox araneus, hoste conspecto, filo se librat et buffoni spiculum infigit ac 
 filo se recepit in telam. Intumuit buffo, sed non est auulsus. Repetitur ab araneo, 
 magis intumuit, sed uixit. Tertio ictus abduxit pedes ac mortuus decidit. Hanc 
 gratiam araneus retulit hospiti suo.
 [61,38] (IOANNES) Mira narras.
 [61,39] (EPHORINVS) Addam quod non legi, sed his oculis conspexi. Simius supra 
 modum horret testudinem. Huius rei quidam dedit nobis specimen Romae. 
 Puero suo in uerticem imposuit testudinem et pileo contexit. Dein producit ad 
 simium. Ilico simius gaudens insiliit in humeros pueri uenaturus pediculos, 
 sublato pileo reperit testudinem. Mirum erat spectaculum quanto cum horrore 
 resilierit bestia, quam expauerit, quam timide respexerit an sequeretur testudo. 
 Additum est aliud specimen: alligauimus testudinem catenae a qua reuinctus 
 erat simius, ut effugere non posset, quin saltem aspiceret; incredibile dictu 
 quantopere fuerit discruciatus, tantum non metu exanimabatur, interdum 
 auersus posterioribus pedibus depellere tentauit haerentem bestiam. Tandem 
 quicquid erat in aluo aut uesica oneris reiecit. Sequuta est ex pauore febris, ut 
 nobis fuerit soluendus a catena et aqua uino temperata refocillandus.
 [61,40] (IOANNES) Atqui nihil est, quod sibi a testudine metuat simius.
 [61,41] (EPHORINVS) Fortassis aliquid est quod nos fugit, naturae cognitum. Nam 
 quur acanthis oderit asinum causa in promptu est, quod ille se affricat spinis, in 
 quibus nidulatur auicula, et flores eius depascitur. 
 [61,42] (IOANNES) Sed qua tandem in re acanthis laedit asinum?
 [61,43] (EPHORINVS) Rostro fodit illius hulcera, fustibus et oneribus facta, pungit et 
 mollia narium. Potest item aliquid causae diuinari, quur inter uulpes et miluios 
 mutua sit simultas, quod auis rapax alterius catulis insidietur. Fortasse uulpes 
 uicissim illius pullis, quae causa dissidii est inter sorices et ardeolas. Eadem fere 
 ratio est inter aesalona, paruam auiculam, et uulpem. Nam aesalon oua coruorum 
 frangit. Eadem infestatur a uulpibus et uicissim illas infeste, catulos earum 
 uellicans. Quod ubi uiderint corui, uulpibus uelut aduersus communem hostem 
 suppetias ferunt. At uix diuinare liceat, quam ob causam inter se oderint olores 
 et aquilae, coruus et chlorio, cornix et noctua, aquila et trochilus, nisi hoc male 
 habet aquilam, quod ille rex auium uocetur. Quur male conuenit cum noctua 
 caeteris minoribus auibus, mustelae cum cornice, turturi cum pyrali, ichneumonibus 
 uespis cum phalangiis, araneis cum anatibus et gauiis, harpae cum 
 triorchye accipitre, thoibus cum leonibus? Praeterea quur sorices formicosam 
 horreant arborem? Et inter aquatilia quam ob causam mugil et lupus mutuo 
 odio flagrant, sicut conger et murena, caudas inter se praerodentes? Polypum 
 in tantum horret locusta piscis, ut si eum iuxta uiderit, metu emoriatur. Sic 
 quaedam animantia mire iungit arcanus quidam beneuolentiae affectus, ueluti 
 pauones columbis, turtures cum psittacis, merulas cum turdis, cornices cum 
 ardeolis, qui sibi uicissim auxiliantur aduersus uulpium genus, harpam et miluium 
 aduersus triorchyn, communem hostem. Balenis musculus piscis exiguus 
 praenatans monstrat uiam, nec apparet quamobrem illi uelit inseruire. Nam 
 quod crocodilus fauces porrigit trochilo auiculae, amicitia dici non potest, 
 quum utrumque animal suo ducatus commodo. Crocodilus gaudet sibi purgari 
 dentes et scabendi uoluptatem amplectitur: auicula cibum quaerit, uescens 
 piscium reliquiis inter dentes haerentibus. Consimili ratione coruus inequitat 
 dorsu suis. Inter florum autem et aegithum tam pertinax est odium, ut negent 
 sanguinem illorum posse misceri. Quemadmodum narrant aliarum auium 
 pennas absumi, si aquilinis misceantur. Accipiter est infestus columbino generi, 
 sed has defendit tinnunculus auicula, cuius conspectum et uocem mirum in 
 modum horret accipiter. Nec hoc latet columbas. Vbicunque tinnunculus reconditus 
 est, ab ea sede non migrant, fiducia protectoris. Quis causam coniiciat, 
 quur aut bene uelit generi columbino tinnunculus, aut quur tinnunculum horreat 
 accipiter? Atque ut interdum animalculum minimum praesidio est ingenti 
 beluae, ita contra a minutissimis exitium est maximis. Est pisciculus scorpii 
 effigie, magnitudine aranei piscis. Is sub pinna affigit sese aculeo thynnis interdum 
 magnitudinem delphini superantibus, tanto dolore, ut nonnunquam in 
 naues insiliant; idem facit mugilibus. Quid est quur leo, animal cunctis tremendum, 
 expauescat galli gallinacei cantum?
 [61,44] (IOANNES) Ne sim in hoc conuiuio prorsus asymbolus, referam quod olim his 
 oculis uidi in aedibus Thomae Mori, nunc eius regni Cancellarii, hoc est iudicis 
 primarii. Alebat domi simium praegrandem; tum forte, quo reualesceret a uulnere, 
 solutus obambulare sinebatur. In extremo horti erant inclusi cuniculi, quibus 
 insidiabatur mustela. Id simius quietus et ociosus spectabat, donec uideret cuniculis 
 nihil esse periculi. Caeterum postea quam mustela labefactasset caueam a 
 muro reuulsam iamque periculum esset, ne cuniculi a tergo nudati praedae essent 
 hosti, accurrit et conscensa trabe quadam, caueam retraxit in locum pristinum 
 tanta arte, ut homo non posset dexterius. Ex quo perspicuum hoc animantium genus 
 simiis esse charum. Ipsi cuniculi non intelligebant suum periculum, sed hostem 
 suum per cancellos osculabantur. Simius opitulatus est periclitanti simplicitati. 
 [61,45] (EPHORINVS) Omnibus catulis minoribus delectantur simii gaudentque fouere 
 sinu et complecti. Sed pius ille simius dignus erat aliquo pietatis praemio. 
 [61,46] (IOANNES) Habuit. 
 [61,47] (EPHORINVS) Quod? 
 [61,48] (IOANNES) Repperit illic frustum panis a pueris, ut opinor, proiectum. Id arreptum 
 comedit.
 [61,49] (EPHORINVS) Verum mihi uidetur mirabilius hoc genus sympathias et antipathias, 
 sic enim Graeci uocant amicitiae et inimicitiae naturales affectus, etiam in 
 rebus anima aut certe sensu carentibus deprehendi. Omitto iam dicere de 
 fraxino, cuius nec umbram quamuis in longum porrectam ferunt serpentes, 
 adeo ut si locum in gyrum circundas igni, serpens citius in flammam eat quam 
 ad arborem fugiat. Nam huius generis exempla sunt innumera. Erucae, cum 
 membranis inclusae occulto naturae opificio transfigurantur in papiliones, 
 mortuis simillimae uidentur nec ad contactum quidem sese mouent, nisi transeunte 
 araneo. Hominis prementis digitum non sentiunt et sentiunt leuissimi 
 animantis leuiter incedentis pedes. Ibi demum uiuit.
 [61,50] (IOANNES) Sentit hostem capitalem. Isti non omnino dissimile est, quod narrant 
 de ferro caesis, ad quos si caeteri accedant, nihil accidere noui; sin is qui necauit, 
 continuo profluere sanguinem, uelut ex recenti uulnere; atque hoc indicio 
 ferunt frequenter proditum caedis authorem.
 [61,51] (EPHORINVS) Nec est uanum quod audisti. Sed ne persequamur fabulas Democriticas, 
 nonne comperimus experimentis tantum esse dissensionis inter quercum 
 et oleam, ut utraque in alterius scrobe posita emoriatur? Quercui autem 
 tam male conuenire cum iuglande, ut in propinquo posita extinguatur, tametsi 
 iuglans cunctis fere satis et arboribus noxia est. Rursus quum uitis clauiculis 
 suis omnia complecti soleat, solam brassicam refugit et, perinde quasi sentie, 
 in diuersam partem sese uertit. Quis admonet uitem hostem esse in propinquo?
 Est enim brassicae succus uino contrarius, eoque solet edi aduersus ebrietatem. 
 Nec deest brassicae suus hostis. Siquidem opposita cyclamino et origano 
 exarescit. Similis affectus est inter cicutam et uinum, cicuta homini uenenum 
 est, cicutae uinum. Oleum soli calci miscetur, quum utraque res pariter oderit 
 aquam. Pix attrahit oleum, quum utrumque sit pingue. Argento uiuo innatant 
 omnia, excepto auro. Id solum ad se trahit et complectitur. Quis ille naturae 
 sensus, ut adamas, quamlibet duris resistens, sanguine hircino mollescat? Sed 
 harum rerum quae sunt innumerae consideratio ad rei medicae professores pertinet. 
 Quae nam est illa uis uel amicitiae uel dissidii inter chalybem et magnetem, 
 ut materia natura grauis ad lapidem currat et inhaereat, uelut osculo, et 
 ab eodem citra contactum refugiat? Iam quum aqua se facile misceat rebus 
 omnibus, maxime sibi, tamen sunt quae uelut odio mutuo mixturam refugiunt, 
 uelut amnis qui in Fucinum lacum inuectus supermeat, in Larium Addua, in 
 Verbanum Ticinus, in Benacum Mincius, in Seuinum Ollius, in Lemanum 
 Rhodanus, e quibus nonnulli multorum milium transitu, hospitales suas aquas 
 tantum, nec largiores quam intulere, euehunt. Tigris influit in lacum Arethusam 
 ac per eum uelut hospes fertur sic, ut nec color nec pisces nec aquarum 
 natura misceatur. Ad haec quum caetera fere flumina properent in mare procurrere, 
 quaedam tamen uelut exosa mare priusquam eo perueniant, abdunt 
 sese in terram. Simile quiddam uidemus et in uentis. Auster homini pestilens 
 est, huic contrarius boreas salubris. Alter nubes contrahit, alter dissipat. Iam 
 si qua fides astrologis, sunt et syderibus quidam amicitiae et inimicitiae affectus. 
 Quaedam amica homini, quaedam infesta. Rursus sunt quae homini aduersus 
 nocentium uim opitulantur. Adeo nihil est in ulla naturae parte, quod non per 
 haec dissidia concordiasque et noxam et remedium homini suppeditet.
 [61,52] (IOANNES) Fortasse et ultra coelos quiddam deprehendere liceat. Etenim si 
 magis credimus, unumquemque mortalium duo comitantur genii, alter amicus, 
 alter maleuolus.
 [61,53] (EPHORINVS) Nobis, amice, satis est ad coelum usque peruenisse, etiam si non 
 hoc quoque septum transiliamus. Redeamus ad boues et equos.
 [61,54] (IOANNES) Nae tu praeclarum facis saltum.
 [61,55] (EPHORINVS) Illud nobis magis admirandum est, quod in eadem prorsus animantium 
 specie deprehendamus amoris et odii uestigia, nulla euidente causa. 
 Sic enim nobis persuadere conantur equisones et bubulci: in iisdem pascuis 
 aut eodem in stabulo bos bouem, equus equum gaudet habere uicinum, qui 
 alium non ferat. Equidem arbitror similes affectus esse in omni animantium 
 genere praeter sexus fauorem. Sed in nullo genere euidentius quam in homine. 
 Siquidem in plurimis manifestum est, quod de suo in Volusium affectu profitetur 
 Catullus : "Non amo te", Volusi, "nec possum dicere quare. Hoc tantum possum dicere, 
 non amo te". Verum in adultis fortasse diuinet alius aliam causam; in pueris, qui 
 solo naturae sensu ducuntur, quid est illud, quod sic hunc illi tanto amore conciliat, 
 rursus alium ab hoc tanto dissidio separet. Ipse quum puer essem natus 
 annos plus minus octo, incidi in quendam meae aetatis aut fortassis anno 
 maiorem, prodigiosae uanitatis, adeo ut ad omnem occasionem ex tempore 
 monstrosa quaedam confingeret. Occurrebat mulier: uides, inquit, hanc? 
 - Video. - Cum hac decies concubui. Transibamus ponticulum angustum iuxta 
 molam. Vbi uidit me horrescentem ad conspectum aquae ob profunditatem 
 nigrantis: In hanc, inquit, aquam aliquando prolapsus sum. - Quid ais? - Illic 
 repperi cadauer hominis, accinctum crumena, in ea erant annuli tres. Quum 
 nullus esset mentiendi finis, sic puer horrui puerum, ut uiperam minus, nulla 
 certe ratione, cum talibus mendaciis alii delectarentur, sed tantum arcano naturae 
 sensu. Neque uero id fuit temporarium, imo et hodie sic horreo natura 
 uanos, ut conspectis illis sentiam totum corporis habitum commoueri. Tale 
 quiddam in Achille notat Homerus, quum profitetur mendaces sibi aquae odiosos, 
 atque ipsas inferorum portas. Hoc ingenio quum natus sim, tamen hoc 
 contra fato natus uideor, ut per omnem uitam mihi cum mendacibus et impostoribus 
 fuerit res.
 [61,56] (IOANNES) At nondum uideo scopum, quo totus hic sermo confertur.
 [61,57] (EPHORINVS) Expediam paucis. Sunt qui felicitatem petant a magicis artibus, 
 sunt qui ab astris, ego nullam certiorem ad felicitatem uiam arbitror inueniri 
 posse, quam si quisque abstineat ab eo uitae genere a quo naturae sensu tacito 
 abhorret, ad id se conferat quo propensus est, excludo turpia. Item ab eorum 
 consuetudine se subducat cum quorum geniis sentit suo genio non conuenire, 
 et his se copulet ad quos arcano naturae fertur affectu.
 [61,58] (IOANNES) Id si fiat, inter paucos erit amicitia.
 [61,59] (EPHORINVS) Christiana charitas se dilatat ad uniuersos, familiaritas autem 
 cum paucis habenda est. {Et qui nullum quamuis malum laedit, gauisurus etiam si
resipiscat, satis opinor Christiane diligit omnes.}