II
    Adde merum uinoque nouos conpesce dolores,
         Occupet ut fessi lumina uicta sopor,
    Neu quisquam multo percussum tempora baccho
         Excitet, infelix dum requiescit amor.
    Nam posita est nostrae custodia saeua puellae,               5
         Clauditur et dura ianua firma sera.
    Ianua difficilis domini, te uerberet imber,
         Te Iouis imperio fulmina missa petant.
    Ianua, iam pateas uni mihi, uicta querelis,
         Neu furtim uerso cardine aperta sones.               10
    Et mala siqua tibi dixit dementia nostra,
         Ignoscas: capiti sint precor illa meo.
    Te meminisse decet, quae plurima uoce peregi
         Supplice, cum posti florida serta darem.
    Tu quoque ne timide custodes, Delia, falle,                15
         Audendum est: fortes adiuuat ipsa Venus.
    Illa fauet, seu quis iuuenis noua limina temptat,
         Seu reserat fixo dente puella fores;
    Illa docet molli furtim derepere lecto,
         Illa pedem nullo ponere posse sono,               20
    Illa uiro coram nutus conferre loquaces
         Blandaque conpositis abdere uerba notis.
    Nec docet hoc omnes, sed quos nec inertia tardat
         Nec uetat obscura surgere nocte timor.
    En ego cum tenebris tota uagor anxius urbe,               25
        
    Nec sinit occurrat quisquam, qui corpora ferro
         Volneret aut rapta praemia ueste petat.
    Quisquis amore tenetur, eat tutusque sacerque
         Qualibet: insidias non timuisse decet.               30
    Non mihi pigra nocent hibernae frigora noctis,
         Non mihi, cum multa decidit imber aqua.
    Non labor hic laedit, reseret modo Delia postes
         Et uocet ad digiti me taciturna sonum.
    Parcite luminibus, seu uir seu femina fiat               35
         Obuia: celari uolt sua furta Venus.
    Neu strepitu terrete pedum neu quaerite nomen
         Neu prope fulgenti lumina ferte face.
    Siquis et inprudens adspexerit, occulat ille
         Perque deos omnes se meminisse neget:               40
    Nam fuerit quicumque loquax, is sanguine natam,
         Is Venerem e rapido sentiet esse mari.
    Nec tamen huic credet coniunx tuus, ut mihi uerax
         Pollicita est magico saga ministerio.
    Hanc ego de caelo ducentem sidera uidi,               45
         Fluminis haec rapidi carmine uertit iter,
    Haec cantu finditque solum Manesque sepulcris
         Elicit et tepido deuocat ossa rogo;
    Iam tenet infernas magico stridore cateruas,
         Iam iubet adspersas lacte referre pedem.               50
    Cum libet, haec tristi depellit nubila caelo,
         Cum libet, aestiuo conuocat orbe niues.
    Sola tenere malas Medeae dicitur herbas,
         Sola feros Hecates perdomuisse canes.
    Haec mihi conposuit cantus, quis fallere posses:               55
         Ter cane, ter dictis despue carminibus.
    Ille nihil poterit de nobis credere cuiquam,
         Non sibi, si in molli uiderit ipse toro.
    Tu tamen abstineas aliis: nam cetera cernet
         Omnia, de me uno sentiet ipse nihil.               60
    Quid, credam? nempe haec eadem se dixit amores
         Cantibus aut herbis soluere posse meos,
    Et me lustrauit taedis, et nocte serena
         Concidit ad magicos hostia pulla deos.
    Non ego, totus abesset amor, sed mutuus esset,               65
         Orabam, nec te posse carere uelim.
    Ferreus ille fuit, qui, te cum posset habere,
         Maluerit praedas stultus et arma sequi.
    Ille licet Cilicum uictas agat ante cateruas,
         Ponat et in capto Martia castra solo,                70
    Totus et argento contextus, totus et auro
         Insideat celeri conspiciendus equo,
    Ipse boues mea si tecum modo Delia possim
         Iungere et in solito pascere monte pecus,
    Et te, dum liceat, teneris retinere lacertis,               75
         Mollis et inculta sit mihi somnus humo.
    Quid Tyrio recubare toro sine amore secundo
         Prodest, cum fletu nox uigilanda uenit?
    Nam neque tum plumae nec stragula picta soporem
         Nec sonitus placidae ducere posset aquae.               80
    Num Veneris magnae uiolaui numina uerbo,
         Et mea nunc poenas inpia lingua luit?
    Num feror incestus sedes adiisse deorum
         Sertaque de sanctis deripuisse focis?
    Non ego, si merui, dubitem procumbere templis               85
         Et dare sacratis oscula liminibus,
    Non ego tellurem genibus perrepere supplex
         Et miserum sancto tundere poste caput.
    At tu, qui laetus rides mala nostra, caueto
         Mox tibi: non uni saeuiet usque deus.               90
    Vidi ego, qui iuuenum miseros lusisset amores,
         Post Veneris uinclis subdere colla senem
    Et sibi blanditias tremula conponere uoce
         Et manibus canas fingere uelle comas,
    Stare nec ante fores puduit caraeue puellae               95
         Ancillam medio detinuisse foro.
    Hunc puer, hunc iuuenis turba circumterit arta,
         Despuit in molles et sibi quisque sinus.
    At mihi parce, Venus: semper tibi dedita seruit
         Mens mea: quid messes uris acerba tuas?