µ01

I. SENECA LUCILIO SUO SALUTEM

[1] Ita fac, mi Lucili: uindica te tibi, et tempus quod adhuc aut
auferebatur aut subripiebatur aut excidebat collige et serua. Persuade tibi
hoc sic esse ut scribo: quaedam tempora eripiuntur nobis, quaedam
subducuntur, quaedam effluunt. Turpissima tamen est iactura quae per
neglegentiam fit. Et si uolueris attendere, magna pars uitae elabitur male
agentibus, maxima nihil agentibus, tota uita aliud agentibus. [2] Quem mihi
dabis qui aliquod pretium tempori ponat, qui diem aestimet, qui intellegat
se cotidie mori? In hoc enim fallimur, quod mortem prospicimus: magna pars
eius iam praeterīt; quidquid aetatis retro est mors tenet. Fac ergo, mi
Lucili, quod facere te scribis, omnes horas complectere; sic fiet ut minus
ex crastino pendeas, si hodierno manum inieceris. [3] Dum differtur uita
transcurrit. Omnia, Lucili, aliena sunt, tempus tantum nostrum est; in
huius rei unius fugacis ac lubricae possessionem natura nos misit, ex qua
expellit quicumque uult. Et tanta stultitia mortalium est ut quae minima et
uilissima sunt, certe reparabilia, imputari sibi cum impetrauere patiantur,
nemo se iudicet quicquam debere qui tempus accepit, cum interim hoc unum
est quod ne gratus quidem potest reddere.

[4] Interrogabis fortasse quid ego faciam qui tibi ista praecipio. Fatebor
ingenue: quod apud luxuriosum sed diligentem euenit, ratio mihi constat
impensae. Non possum dicere nihil perdere, sed quid perdam et quare et
quemadmodum dicam; causas paupertatis meae reddam. Sed euenit mihi quod
plerisque non suo uitio ad inopiam redactis: omnes ignoscunt, nemo
succurrit. [5] Quid ergo est? non puto pauperem cui quantulumcumque
superest sat est; tu tamen malo serues tua, et bono tempore incipies. Nam
ut uisum est maioribus nostris, 'sera parsimonia in fundo est'; non enim
tantum minimum in imo sed pessimum remanet. Vale.