DE HORATIO COCLE.
[1] De hoc uiro nil nunc aliud occurrit nisi illa mirabilis et uix credibilis pugna, defensusque pons Sublicius 
per hunc unum contra omnem exercitum Tuscorum donec a tergo fractus pons preclususque hostibus 
aditus, indignante rege ac stupente exercitu quod uir unus, isque monoculus ut qui iam alio in prelio 
oculum alterum amisisset, tantum contra tot armata hominum milia ausus esset. [2] Fracto ponte ipse, 
ut erat armatus, 'Sancte' inquit 'pater Tyberine, hunc militem tuum fauenti flumine, precor, accipe'; et 
hec dicens ex alto in Tyberim se proiecit et ad suos sospes enauit, nisi quod in casu ipso, ut quidam 
tradidere, sagitta femur traiectus claudus euasit. [3] Quod cum sibi post tempus, ut perhibent, in 
petitione honoris obiectum esset ut uitium, – magnifica prorsus et facto par responsio! – 'per singulos' 
inquit 'gradus admoneor triumphi mei'. [4] Huic tante uirtuti non ingrata ciuitas fuit; statua illi in comitio 
posita et de publico donatus ager, terre quantum uno die circumducto aratro posset amplecti: sic honore 
simul et commodo auctus in presens at in posterum rei fama, plures miratores repertura quam credulos.