201. Aeneas et Lethaeus fluuius.
Aeneas dum per inferos pergeret, respexit fluuium quendam 
loci remotioris, ad quem innumera multitudo tendebat animarum. 
Interrogauit patrem, quis esset fluuius, uel qua ratione ad 
eum pergerent animae. Pater ait: Lethaeus est; pergunt 
autem animae, ut potent et obliuionem patiantur, ut incipiant 
uelle remeare. Stupefactus Aeneas interrogat. Dic pater, 
etiam animae, quae propter praeteritam uitam tot supplicia 
pertulerunt, possunt habere uotum reuertendi in corpora?
Non est ueri simile, liberatas de corporis carcere, ad eius 
nexum reuerti. Suscepta interrogatione, haec Anchises exsequitur: 
primo fieri, ut redeant, deinde posse, deinde 
uelle. Quae quoniam obscura sunt, aliis subdiuisionibus innotescunt. 
Quid est debere? Cuncta animalia a Deo originem ducunt. 
Quae quia nasci cernimus, reuertuntur procul 
dubio, unde cuncta procreantur. Deinde posse sic probat: 
quia immortales sunt animae, et sunt quae possunt reuerti. 
Tertium est, utrum uelint; quod dicit fieri per Lethaeum 
fluuium. Et hoc est, quod dicturus est. Sed incidentes 
quaestiones faciunt obscuritatem. Sane de hoc fluuio quaeritur 
a prudentioribus , utrum de illis nouem sit, qui ambiunt 
inlérnum, an praeter nouem. Et datur intelligi, quod ab 
illis nouem separatus sit. Namque uolunt eum esse imaginem 
seuectutis. Nam animae nostrae uigent et alacres sunt, et 
plenae memoria a pueritia usque ad senectam. Postea in 
nimia senectute omnis memoria labitur; qua lapsa, mors interuenit, 
et animae in aliud corpus reuertuntur. Unde fingunt 
poetae, animas, Lethaeo hausto, in corpus redire. Ergo 
Lethaeus est obliuio, morti semper uicina. Si anima est 
aeterna, et summi spiritus pars, qua ratione in corpore non 
totum uidet? nec est tantae prudentiae, tantaeque uiuacitatis, 
ut omnia possit agnoscere? Immo quia coepit in corpus 
descendere, potat stultitiam et obliuionem. Unde non potest 
implere uim numinis sui post naturae suae obliuionem.