[1,3] Erat adhuc in loquentis ore dictio, cum effluentis mensura 
fabuli ac elati praeterea aeris sonus, strepentibus subinde 
auditoribus, tantum hominem de suggesto non depulit. 
Ego uero perlustrata iterum urbe, cum me, utpote inusitatis 
indutum uestibus, puerorum agmina stiparent, in 
hospitium meum redeo et quaecunque tota luce perspexeram 
obfirmandae curiosus memoriae diligenti cogitatione 
digero. Sed posteaquam conuiuas destinatum ad epulas 
tempus colligit, passimque discubuimus, clam sugillantibus 
uniuersis meos gestus et peregrini oris lineamenta, confusus 
egensque consilii, non agnoscebam amplius auiditatem
stomachi, tributum reparantis quod irato mari exolueram. 
Statimque crudelior fortuna desaeuiit, postquam non gratuitam 
nobis mensam liberalitate poni, sed mihi pro hospitio 
diuersorium contigisse non sine magno horrore audiui. 
Nam ad patrium morem nec auro corpus in uiam praeceps 
tardaueram, nec in cibos pretium quaesieram, quos gentis 
nostrae benignitas uendere nescit. Igitur inexspectatis 
moribus delusus, coepi tum primum execrari harum regionum 
uilissimum genium et sic tacitus mecum loqui. Pisces 
a fontibus ad mare non inueniunt qui uiuendi uectigal extorquent. 
Natura ubique pabulum feris posuit et quamuis 
hirundines utrumque solem metiuntur, esca nunquam 
errantibus deest. Ergo soli homines non irnpune implebunt 
exhaustas ieiunio uires ? ergo in belluas pontus erit clementior, 
quam ciuilis ratio in mortales in eandem genitos sortem ? 
nisi forte pretiosior aqua est in miliario quam in fonte, 
aut animantibus reliquis aliquid supra hominem natura 
debebat. O sordidum genus, barbarumque facinus ! O 
feriores homines quam humanam olim Androclus feram inuenit ! 
Nec contentus hac obiurgatione, palam excusare 
imprudentiam meam coepi quod nummis destitutus cauponam 
intrassem et totum in gentilitios mores transferre 
peccatum. Nam in uestris, inquam, moribus non minus 
quam in regione hospes id primum rogo, ut innocentibus 
erroribus uenia detur. Quod hic religiosum est ; alibi profanum 
esse nihil prohibet. Nempe quaelibet regio non magis 
suo aere aut terminis, quam suis moribus definitur : neque 
aliquid peccaui, nisi existimatis omnes homines sub eodem 
coelo nasci debere. Quamquam facio his excusationibus 
iniuriam humanitati uestrae : a uobis nihil durum timeo.  
Seueritatem, ut audio, his annis depulit de summa sede Clementia.
Videbam durare nemini risu erumpente constantiam, 
ut etiam miserrimam adhuc loquentis uocem cachinni 
petulantia confunderent: cum instaret praecipue supra suam 
artem improbus caupo, detractamque mihi uestem auferre 
pugnaret, ut (ne sine ioco facinus iret) expeditus onere 
superuacuo, inquit, liberius reuoles in amoenissimas terras, 
quarum nobis etiam poene desiderium tua praedicatio admouit. 
Cohorrui ad haec dicta et Gallico gelu frigidior
metus etiam intimum calorem tentauit.
Sic ubi terra parens, Clymenaeo torrida partu, 
In Phoethontaeam mittebat uota ruinam :
Aspiciens iuuenis nebulas ignoscere, Olympumque 
Errantem sensisse diem ; ceu saxea moles
Haesit et ignipedi permansit fraena iugali.
Non magis heu uiuus, quam cum pia turba cadentem
Condidit Eridano, tumulumque cacumine texit.