[1,0] Ecloga prima.
 [1,1] Meliboeus
 Tityre, tu patulae recubans sub tegmine fagi
 siluestrem tenui Musam meditaris auena;
 nos patriae finis et dulcia linquimus arua.
 nos patriam fugimus; tu, Tityre, lentus in umbra

 [1,5]   formosam resonare doces Amaryllida siluas. 
  Tityrus
 O Meliboee, deus nobis haec otia fecit.
 namque erit ille mihi semper deus, illius aram
 saepe tener nostris ab ouilibus imbuet agnus.
 ille meas errare boues, ut cernis, et ipsum

 [1,10]   ludere quae uellem calamo permisit agresti. 
  Meliboeus
 Non equidem inuideo, miror magis; undique totis
 usque adeo turbatur agris. en ipse capellas
 protenus aeger ago; hanc etiam uix, Tityre, duco.
 hic inter densas corylos modo namque gemellos,

 [1,15]   spem gregis, a, silice in nuda conixa reliquit. 
 saepe malum hoc nobis, si mens non laeua fuisset,
 de caelo tactas memini praedicere quercus.
 sed tamen iste deus qui sit da, Tityre,nobis.
  Tityrus
 Urbem quam dicunt Romam, Meliboee, putaui

 [1,20]   stultus ego huic nostrae similem, cui saepe solemus 
 pastores ouium teneros depellere fetus.
 sic canibus catulos similes, sic matribus haedos
 noram, sic paruis componere magna solebam.
 uerum haec tantum alias inter caput extulit urbes

 [1,25]   quantum lenta solent inter uiburna cupressi. 
  Meliboeus
 Et quae tanta fuit Romam tibi causa uidendi?
  Tityrus
 Libertas, quae sera tamen respexit inertem,
 candidior postquam tondenti barba cadebat,
 respexit tamen et longo post tempore uenit,

 [1,30]   postquam nos Amaryllis habet, Galatea reliquit. 
 namque - fatebor enim - dum me Galatea tenebat,
 nec spes libertatis erat nec cura peculi.
 quamuis multa meis exiret uictima saeptis
 pinguis et ingratae premeretur caseus urbi,

 [1,35]   non umquam grauis aere domum mihi dextra redibat. 
  Meliboeus
 Mirabar quid maesta deos, Amarylli, uocares,
 cui pendere sua patereris in arbore poma.
 Tityrus hinc aberat. ipsae te, Tityre, pinus,
 ipsi te fontes, ipsa haec arbusta uocabant.
  Tityrus

 [1,40]   Quid facerem? neque seruitio me exire licebat 
 nec tam praesentis alibi cognoscere diuos.
 hic illum uidi iuuenem, Meliboee, quot annis
 bis senos cui nostra dies altaria fumant,
 hic mihi responsum primus dedit ille petenti:

 [1,45]   'pascite ut ante boues, pueri, submittite tauros.' 
  Meliboeus
 Fortunate senex, ergo tua rura manebunt
 et tibi magna satis, quamuis lapis omnia nudus
 limosoque palus obducat pascua iunco.
 non insueta grauis temptabunt pabula fetas

 [1,50]   nec mala uicini pecoris contagia laedent. 
 fortunate senex, hic inter flumina nota
 et fontis sacros frigus captabis opacum;
 hinc tibi, quae semper, uicino ab limite saepes
 Hyblaeis apibus florem depasta salicti

 [1,55]   saepe leui somnum suadebit inire susurro; 
 hinc alta sub rupe canet frondator ad auras,
 nec tamen interea raucae, tua cura, palumbes
 nec gemere aeria cessabit turtur ab ulmo.
  Tityrus
 Ante leues ergo pascentur in aethere cerui

 [1,60]   et freta destituent nudos in litore pisces, 
 ante pererratis amborum finibus exsul
 aut Ararim Parthus bibet aut Germania Tigrim,
 quam nostro illius labatur pectore uultus.
  Meliboeus
 At nos hinc alii sitientis ibimus Afros,

 [1,65]   pars Scythiam et rapidum cretae ueniemus Oaxen 
 et penitus toto diuisos orbe Britannos.
 en umquam patrios longo post tempore finis
 pauperis et tuguri congestum caespite culmen,
 post aliquot, mea regna, uidens mirabor aristas?

 [1,70]   impius haec tam culta noualia miles habebit, 
 barbarus has segetes. en quo discordia ciuis
 produxit miseros; his nos conseuimus agros!
 insere nunc, Meliboee, piros, pone ordine uites.
 ite meae, felix quondam pecus, ite capellae.

 [1,75]   non ego uos posthac uiridi proiectus in antro 
 dumosa pendere procul de rupe uidebo;
 carmina nulla canam; non me pascente, capellae,
 florentem cytisum et salices carpetis amaras.
  Tityrus
 Hic tamen hanc mecum poteras requiescere noctem

 [1,80]   fronde super uiridi. sunt nobis mitia poma, 
 castaneae molles et pressi copia lactis,
 et iam summa procul uillarum culmina fumant
 maioresque cadunt altis de montibus umbrae.

 [2,0] Ecloga secunda.

 [2,1] Formosum pastor Corydon ardebat Alexin,
 delicias domini, nec quid speraret habebat.
 tantum inter densas, umbrosa cacumina, fagos
 adsidue ueniebat. ibi haec incondita solus

 [2,5]   montibus et siluis studio iactabat inani; 
 'O crudelis Alexi, nihil mea carmina curas?
 nil nostri miserere? mori me denique cogis?
 nunc etiam pecudes umbras et frigora captant,
 nunc uirides etiam occultant spineta lacertos,

 [2,10]   Thestylis et rapido fessis messoribus aestu 
 alia serpyllumque herbas contundit olentis.
 at mecum raucis, tua dum uestigia lustro,
 sole sub ardenti resonant arbusta cicadis.
 nonne fuit satius tristis Amaryllidos iras

 [2,15]   atque superba pati fastidia? nonne Menalcan, 
 quamuis ille niger, quamuis tu candidus esses?
 o formose puer, nimium ne crede colori;
 alba ligustra cadunt, uaccinia nigra leguntur.
 Despectus tibi sum nec qui sim quaeris, Alexi,

 [2,20]   quam diues pecoris, niuei quam lactis abundans. 
 mille meae Siculis errant in montibus agnae;
 lac mihi non aestate nouum, non frigore defit.
 canto quae solitus, si quando armenta uocabat,
 Amphion Dircaeus in Actaeo Aracyntho.

 [2,25]   nec sum adeo informis; nuper me in litore uidi, 
 cum placidum uentis staret mare. non ego Daphnin
 iudice te metuam, si numquam fallit imago.
 O tantum libeat mecum tibi sordida rura
 atque humilis habitare casas et figere ceruos

 [2,30]   haedorumque gregem uiridi compellere hibisco! 
 mecum una in siluis imitabere Pana canendo.
 Pan primum calamos cera coniungere pluris
 instituit, Pan curat ouis ouiumque magistros;
 nec te paeniteat calamo triuisse labellum.

 [2,35]   haec eadem ut sciret, quid non faciebat Amyntas? 
 est mihi disparibus septem compacta cicutis
 fistula, Damoetas dono mihi quam dedit olim
 et dixit moriens: 'te nunc habet ista secundum';
 dixit Damoetas, inuidit stultus Amyntas.

 [2,40]   praeterea duo—nec tuta mihi ualle reperti— 
 capreoli sparsis etiam nunc pellibus albo,
 bina die siccant ouis ubera; quos tibi seruo.
 iam pridem a me illos abducere Thestylis orat;
 et faciet, quoniam sordent tibi munera nostra.

 [2,45]   Huc ades, o formose puer, tibi lilia plenis 
 ecce ferunt Nymphae calathis; tibi candida Nais,
 pallentis uiolas et summa papauera carpens,
 narcissum et florem iungit bene olentis anethi;
 tum casia atque aliis intexens suauibus herbis

 [2,50]   mollia luteola pingit uaccinia caltha. 
 ipse ego cana legam tenera lanugine mala
 castaneasque nuces, mea quas Amaryllis amabat;
 addam cerea pruna — honos erit huic quoque pomo —
 et uos, o lauri, carpam et te, proxime myrte,

 [2,55]   sic positae quoniam suauis miscetis odores. 
 Rusticus es, Corydon; nec munera curat Alexis
 nec, si muneribus certes, concedat Iollas.
 heu heu, quid uolui misero mihi? floribus Austrum
 perditus et liquidis inmissi fontibus apros.

 [2,60]   Quem fugis, a, demens? habitarunt di quoque siluas 
 Dardaniusque Paris. Pallas quas condidit arces
 ipsa colat; nobis placeant ante omnia siluae.
 torua leaena lupum sequitur, lupus ipse capellam,
 florentem cytisum sequitur lasciua capella,

 [2,65]   te Corydon, o Alexi; trahit sua quemque uoluptas. 
 Aspice, aratra iugo referunt suspensa iuuenci
 et sol crescentis decedens duplicat umbras.
 me tamen urit amor; quis enim modus adsit amori?
 a, Corydon, Corydon, quae te dementia cepit!

 [2,70]   semiputata tibi frondosa uitis in ulmo. 
 quin tu aliquid saltem potius, quorum indiget usus,
 uiminibus mollique paras detexere iunco?
 inuenies alium, si te hic fastidit, Alexin.'

 [3,0] Ecloga tertia.

 [3,1] Menalcas
 Dic mihi, Damoeta, cuium pecus? An Meliboei?
  Damoetas
 Non, uerum Aegonos; nuper mihi tradidit Aegon.
  Menalcas
 Infelix o semper, oues, pecus! ipse Neaeram
 dum fouet ac ne me sibi praeferat illa ueretur,

 [3,5]   hic alienus ouis custos bis mulget in hora, 
 et sucus pecori et lac subducitur agnis.
  Damoetas
 Parcius ista uiris tamen obicienda memento.
 nouimus et qui te transuersa tuentibus hircis
 et quo—sed faciles Nymphae risere—sacello.
  Menalcas

 [3,10]   Tum, credo, cum me arbustum uidere Miconos 
 atque mala uitis incidere falce nouellas.
  Damoetas
 Aut hic ad ueteres fagos cum Daphnidos arcum
 fregisti et calamos, quae tu, peruerse Menalca,
 et, cum uidisti puero donata, dolebas

 [3,15]   et, si non aliqua nocuisses, mortuus esses. 
  Menalcas
 Quid domini faciant, audent cum talia fures?
 non ego te uidi Damonos, pessime, caprum
 excipere insidiis multum latrante Lycisca?
 et cum clamarem 'quo nunc se proripit ille?

 [3,20]   Tityre, coge pecus', tu post carecta latebas. 
  Damoetas
 An mihi cantando uictus non redderet ille,
 quem mea carminibus meruisset fistula caprum?
 si nescis, meus ille caper fuit; et mihi Damon
 ipse fatebatur sed reddere posse negabat.
  Menalcas

 [3,25]   Cantando tu illum? aut umquam tibi fistula cera 
 iuncta fuit? non tu in triuiis, indocte, solebas
 stridenti miserum stipula disperdere carmen?
  Damoetas
 Vis ergo inter nos quid possit uterque uicissim
 experiamur? ego hanc uitulam—ne forte recuses,

 [3,30]   bis uenit ad mulctram, binos alit ubere fetus— 
 depono; tu dic mecum quo pignore certes.
  Menalcas
 De grege non ausim quicquam deponere tecum.
 est mihi namque domi pater, est iniusta nouerca,
 bisque die numerant ambo pecus, alter et haedos.

 [3,35]   uerum, id quod multo tute ipse fatebere maius, 
 insanire libet quoniam tibi, pocula ponam
 fagina, caelatum diuini opus Alcimedontos,
 lenta quibus torno facili superaddita uitis
 diffusos hedera uestit pallente corymbos.

 [3,40]   in medio duo signa, Conon et—quis fuit alter, 
 descripsit radio totum qui gentibus orbem,
 tempora quae messor, quae curuus arator haberet?
 necdum illis labra admoui, sed condita seruo.
  Damoetas
 Et nobis idem Alcimedon duo pocula fecit

 [3,45]   et molli circum est ansas amplexus acantho 
 Orpheaque in medio posuit siluasque sequentis;
 necdum illis labra admoui, sed condita seruo.
 si ad uitulam spectas, nihil est quod pocula laudes.
  Menalcas
 Numquam hodie effugies; ueniam quocumque uocaris.

 [3,50]   audiat haec tantum uel qui uenit, ecce Palaemon. 
 efficiam posthac ne quemquam uoce lacessas.
  Damoetas
 Quin age, si quid habes; in me mora non erit ulla
 nec quemquam fugio. tantum, uicine Palaemon,
 sensibus haec imis—res est non parua—reponas.
  Palaemon

 [3,55]   Dicite, quandoquidem in molli consedimus herba. 
 et nunc omnis ager, nunc omnis parturit arbos,
 nunc frondent siluae, nunc formosissimus annus.
 incipe, Damoeta; tu deinde sequere, Menalca.
 alternis dicetis; amant alterna Camenae.
  Damoetas

 [3,60]   Ab Ioue principium Musae, Iouis omnia plena; 
 ille colit terras, illi mea carmina curae.
  Menalcas
 Et me Phoebus amat; Phoebo sua semper apud me
 munera sunt, lauri et suaue rubens hyacinthus.
  Damoetas
 Malo me Galatea petit, lasciua puella,

 [3,65]   et fugit ad salices et se cupit ante uideri. 
  Menalcas
 At mihi sese offert ultro meus ignis, Amyntas,
 notior ut iam sit canibus non Delia nostris.
  Damoetas
 Parta meae Veneri sunt munera; namque notaui
 ipse locum aeriae quo congessere palumbes.
  Menalcas

 [3,70]   Quod potui, puero siluestri ex arbore lecta 
 aurea mala decem misi; cras altera mittam.
  Damoetas
 O quotiens et quae nobis Galatea locuta est!
 partem aliquam, uenti, diuom referatis ad auris.
  Menalcas
 Quid prodest quod me ipse animo non spernis, Amynta,

 [3,75]   si, dum tu sectaris apros, ego retia seruo? 
  Damoetas
 Phyllida mitte mihi; meus est natalis, Iolla,
 cum faciam uitula pro frugibus, ipse uenito.
  Menalcas
 Phyllida amo ante alias; nam me discedere fleuit
 et longum 'formose, uale, uale,' inquit, Iolla.
  Damoetas

 [3,80]   Triste lupus stabulis, maturis frugibus imbres, 
 arboribus uenti, nobis Amaryllidos irae.
  Menalcas
 Dulce satis umor, depulsis arbutus haedis,
 lenta salix feto pecori, mihi solus Amyntas.
  Damoetas
 Pollio amat nostram, quamuis est rustica, Musam;

 [3,85]   Pierides, uitulam lectori pascite uestro. 
  Menalcas
 Pollio et ipse facit noua carmina; pascite taurum,
 iam cornu petat et pedibus qui spargat harenam.
  Damoetas
 Qui te, Pollio, amat ueniat quo te quoque gaudet;
 mella fluant illi, ferat et rubus asper amomum.
  Menalcas

 [3,90]   Qui Bauium non odit, amet tua carmina, Meui, 
 atque idem iungat uulpes et mulgeat hircos.
  Damoetas
 Qui legitis flores et humi nascentia fraga,
 frigidus—o pueri, fugite hinc—latet anguis in herba.
  Menalcas
 Parcite, oues, nimium procedere; non bene ripae

 [3,95]   creditur; ipse aries etiam nunc uellera siccat. 
  Damoetas
 Tityre, pascentis a flumine reice capellas;
 ipse, ubi tempus erit, omnis in fonte lauabo.
  Menalcas
 Cogite oues, pueri; si lac praeceperit aestus,
 ut nuper, frustra pressabimus ubera palmis.
  Damoetas

 [3,100]   Heu heu, quam pingui macer est mihi taurus in eruo! 
 idem amor exitium pecori pecorisque magistro.
  Menalcas
 His certe—neque amor causa est—uix ossibus haerent;
 nescio quis teneros oculus mihi fascinat agnos.
  Damoetas
 Dic quibus in terris—et eris mihi magnus Apollo—

 [3,105]   tris pateat caeli spatium non amplius ulnas. 
  Menalcas
 Dic quibus in terris inscripti nomina regum
 nascantur flores, et Phyllida solus habeto.
  Palaemon
 Non nostrum inter uos tantas componere lites:
 et uitula tu dignus et hic et quisquis amores

 [3,110]   aut metuet dulcis aut experietur amaros. 
 claudite iam riuos, pueri; sat prata biberunt.

 [4,0] Ecloga quarta.

 [4,1] Sicelides Musae, paulo maiora canamus.
 non omnis arbusta iuuant humilesque myricae;
 si canimus siluas, siluae sint consule dignae.
 Ultima Cumaei uenit iam carminis aetas;

 [4,5]   magnus ab integro saeclorum nascitur ordo. 
 iam redit et Virgo, redeunt Saturnia regna,
 iam noua progenies caelo demittitur alto.
 tu modo nascenti puero, quo ferrea primum
 desinet ac toto surget gens aurea mundo,

 [4,10]   casta faue Lucina; tuus iam regnat Apollo. 
 Teque adeo decus hoc aeui, te consule, inibit,
 Pollio, et incipient magni procedere menses;
 te duce, si qua manent sceleris uestigia nostri,
 inrita perpetua soluent formidine terras.

 [4,15]   ille deum uitam accipiet diuisque uidebit 
 permixtos heroas et ipse uidebitur illis
 pacatumque reget patriis uirtutibus orbem.
 At tibi prima, puer, nullo munuscula cultu
 errantis hederas passim cum baccare tellus

 [4,20]   mixtaque ridenti colocasia fundet acantho. 
 ipsae lacte domum referent distenta capellae
 ubera nec magnos metuent armenta leones;
 ipsa tibi blandos fundent cunabula flores.
 occidet et serpens et fallax herba ueneni

 [4,25]   occidet; Assyrium uulgo nascetur amomum.  
 At simul heroum laudes et facta parentis
 iam legere et quae sit poteris cognoscere uirtus,
 molli paulatim flauescet campus arista
 incultisque rubens pendebit sentibus uua

 [4,30]   et durae quercus sudabunt roscida mella. 
 Pauca tamen suberunt priscae uestigia fraudis,
 quae temptare Thetin ratibus, quae cingere muris
 oppida, quae iubeant telluri infindere sulcos.
 alter erit tum Tiphys et altera quae uehat Argo

 [4,35]   delectos heroas; erunt etiam altera bella 
 atque iterum ad Troiam magnus mittetur Achilles.
 Hinc, ubi iam firmata uirum te fecerit aetas,
 cedet et ipse mari uector nec nautica pinus
 mutabit merces; omnis feret omnia tellus.

 [4,40]   non rastros patietur humus, non uinea falcem, 
 robustus quoque iam tauris iuga soluet arator;
 nec uarios discet mentiri lana colores,
 ipse sed in pratis aries iam suaue rubenti
 murice, iam croceo mutabit uellera luto,

 [4,45]   sponte sua sandyx pascentis uestiet agnos. 
 'Talia saecla' suis dixerunt 'currite' fusis
 concordes stabili fatorum numine Parcae.
 Adgredere o magnos—aderit iam tempus—honores,
 cara deum suboles, magnum Iouis incrementum.

 [4,50]   aspice conuexo nutantem pondere mundum, 
 terrasque tractusque maris caelumque profundum;
 aspice, uenturo laetantur ut omnia saeclo.
 O mihi tum longae maneat pars ultima uitae,
 spiritus et quantum sat erit tua dicere facta:

 [4,55]   non me carminibus uincat nec Thracius Orpheus 
 nec Linus, huic mater quamuis atque huic pater adsit,
 Orphei Calliopea, Lino formosus Apollo.
 Pan etiam, Arcadia mecum si iudice certet,
 Pan etiam Arcadia dicat se iudice uictum.

 [4,60]   Incipe, parue puer, risu cognoscere matrem; 
 matri longa decem tulerunt fastidia menses.
 incipe, parue puer. qui non risere parenti,
 nec deus hunc mensa dea nec dignata cubili est.

 [5,0] Ecloga quinta.

 [5,1] Menalcas
 Cur non, Mopse, boni quoniam conuenimus ambo
 tu calamos inflare leuis, ego dicere uersus,
 hic corylis mixtas inter consedimus ulmos?
  Mopsus
 Tu maior; tibi me est aequom parere, Menalca,

 [5,5]   siue sub incertas Zephyris motantibus umbras, 
 siue antro potius succecimus. Aspice ut antrum
 siluestris raris sparsit labrusca racemis.
  Menalcas
 Montibus in nostris solus tibi certat Amyntas.
  Mopsus
 Quid, si idem certet Phoebum superare canendo?
  Menalcas

 [5,10]   Incipe, Mopse, prior, si quos aut Phyllidis ignis 
 aut Alconis habes laudes aut iurgia Codri;
 incipe; pascentis seruabit Tityrus haedos.
  Mopsus
 Immo haec in uiridi nuper quae cortice fagi
 carmina descripsi et modulans alterna notaui,

 [5,15]   experiar: tu deinde iubeto certet Amyntas. 
  Menalcas
 Lenta salix quantum pallenti cedit oliuae,
 puniceis humilis quantum saliunca rosetis,
 iudicio nostro tantum tibi cedit Amyntas.
 Sed tu desine plura, puer; successimus antro.
  Mopsus

 [5,20]   Exstinctum Nymphae crudeli funere Daphnim 
 flebant (uos coryli testes et flumina Nymphis),
 cum complexa sui corpus miserabile nati
 atque deos atque astra uocat crudelia mater.
 Non ulli pastos illis egere diebus

 [5,25]   frigida, Daphni, boues ad flumina: nulla neque amnem 
 libauit quadrupes, nec graminis attigit herbam.
 Daphni, tuom Poenos etiam ingemuisse leones
 interitum montesque feri siluaque loquontur.
 Daphnis et Armenias curru subiungere tigris

 [5,30]   instituit; Daphnis thiasos inducere Bacchi, 
 et foliis lentas intexere mollibus hastas.
 Vitis ut arboribus decori est, ut uitibus uuae,
 ut gregibus tauri, segetes ut pinguibus aruis,
 tu decus omne tuis. Postquam te fata tulerunt,

 [5,35]   ipsa Pales agros atque ipse reliquit Apollo. 
 Grandia saepe quibus mandauimus hordea sulcis,
 infelix lolium et steriles nascuntur auenae;
 pro molli uiola, pro purpureo narcisso
 carduos et spinis surgit paliurus acutis.

 [5,40]   Spargite humum foliis, inducite fontibus umbras, 
 pastores (mandat fieri sibi talia Daphnis),
 et tumulum facite, et tumulo superaddite carmen:
 Daphnis ego in siluis hinc usque ad sidera notus
 formosi pecoris custos formosior ipse.
  Menalcas

 [5,45]   Tale tuom carmen nobis, diuine poeta, 
 quale sopor fessis in gramine, quale per aestum
 dulcis aquae saliente sitim restinguere riuo.
 Nec calamis solum aequiperas, sed uoc magistrum;
 fortunate puer, tu nunc eris alter ab illo.

 [5,50]   Nos tamen haec quocumque modo tibi nostra uicissim 
 dicemus, Daphnimque tuom tollemus ad astra;
 Daphnim ad astra feremus: amauit nos quoque Daphnis.
  Mopsus
 An quicquam nobis tali sit munere maius?
 Et puer ipse fuit cantari dignus, et ista

 [5,55]   iam pridem Stimichon laudauit carmina nobis. 
  Menalcas
 Candidus insuetum miratur limen Olympi
 sub pedibus uidet nubes et sidera Daphnis.
 Ergo alacris siluas et cetera rura uoluptas
 Panaque pastoresque tenet Dryadasque puellas.

 [5,60]   Nec lupus insidias pecori, nec retia ceruis 
 ulla dolum meditantur: amat bonus otia Daphnis.
 Ipsi laetitia uoces ad sidera iactant
 intonsi montes; ipsae iam carmina rupes,
 ipsa sonant arbusta: "Deus, deus ille, Menalca!"

 [5,65]   Sis bonus o felixque tuis! En quattuor aras: 
 ecce duas tibi, Daphni, duas altaria Phoebo.
 Pocula bina nouo spumantia lacte quotannis,
 craterasque duo statuam tibi pinguis oliui,
 et multo in primis hilarans conuiuia Baccho,

 [5,70]   ante focum, si frigus erit, si messis, in umbra, 
 uina nouom fundam calathis Ariusia nectar.
 Cantabunt mihi Damoetas et Lyctius Aegon;
 saltantis Satyros imitabitur Alphesiboeus.
 Haec tibi semper erunt, et cum sollemnia uota

 [5,75]   reddemus Nymphis, et cum lustrabimus agros. 
 Dum iuga montis aper, fluuios dum piscis amabit,
 dumque thymo pascentur apes, dum rore cicadae,
 semper honos nomenque tuom laudesque manebunt.
 Vt Baccho Cererique, tibi sic uota quotannis

 [5,80]   agricolae facient: damnabis tu quoque uotis. 
  Mopsus
 Quae tibi, quae tali reddam pro carmine dona?
 Nam neque me tantum uenientes sibilus Austri
 nec percussa iuuant fluctu tam litora, nec quae
 saxosas inter decurrunt flumina uallis.
  Menalcas

 [5,85]   Hac te nos fragili donabimus ante cicuta: 
 haec nos "Formosum Corydon ardebat Alexim",
 haec eadem docuit "Cuium pecus? an Meliboei?"
  Mopsus
 At tu sume pedum, quod, me cum saepe rogaret,
 non tulit Antigenes (et erat tum dignus amari),

 [5,90]   formosum paribus nodis atque aere, Menalca. 

 [6,0] Ecloga sexta.

 [6,1] Prima Syracosio dignata est ludere uersu
 nostra, neque erubuit siluas habitare, Thalia.
 Cum canerem reges et proelia, Cynthius aurem
 uellit, et admonuit: "Pastorem, Tityre, pinguis

 [6,5]   pascere oportet ouis, deductum dicere carmen." 
 Nunc ego (namque super tibi erunt, qui dicere laudes,
 Vare, tuas cupiant, et tristia condere bella)
 agrestem tenui meditabor harundine musam.
 Non iniussa cano. Si quis tamen haec quoque, si quis

 [6,10]   captus amore leget, te nostrae, Vare, myricae, 
 te nemus omne canet; nec Phoebo gratior ulla est
 quam sibi quae Vari praescripsit pagina nomen.
 Pergite, Pierides. Chromis et Mnasylus in antro
 Silenum pueri somno uidere iacentem,

 [6,15]   inflatum hesterno uenas, ut semper, Iaccho; 
 serta procul tantum capiti delapsa iacebant,
 et grauis attrita pendebat cantharus ansa.
 Adgressi (nam saepe senex spe carminis ambo
 luserat) iniciunt ipsis ex uincula sertis.

 [6,20]   Addit se sociam timidisque superuenit Aegle. 
 Aegle, Naiadum pulcherrima, iamque uidenti
 sanguineis frontem moris et tempora pingit.
 Ille dolum ridens: "Quo uincula nectitis?" inquit.
 "Soluite me, pueri; satis est potuisse uideri.

 [6,25]   Carmina quae uoltis cognoscite; carmina uobis, 
 huic aliud mercedis erit." Simul incipit ipse.
 Tum uero in numerum Faunosque ferasque uideres
 ludere, tum rigidas motare cacumina quercus.
 Nec tantum Phoebo gaudet Parnasia rupes,

 [6,30]   nec tantum Rhodope miratur et Ismarus Orphea. 
 Namque canebat uti magnum per inane coacta
 semina terrarumque animaeque marisque fuissent
 et liquidi simul ignis; ut his exordia primis
 omnia, et ipse tener mundi concreuerit orbis;

 [6,35]   tum durare solum et discludere Nerea ponto 
 coeperit, et rerum paulatim sumere formas;
 iamque nouom terrae stupeant lucescere solem,
 altius atque cadant submotis nubibus imbres,
 incipiant siluae cum primum surgere, cumque

 [6,40]   rara per ignaros errent animalia montis. 
 Hinc lapides Pyrrhae iactos, Saturnia regna,
 Caucasiasque refert uolucris, furtumque Promethei.
 His adiungit Hylan nautae quo fonte relictum
 clamassent, ut litus Hyla, Hyla, omne sonaret;

 [6,45]   et fortunatam, si numquam armenta fuissent, 
 Pasiphaen niuei solatur amore iuuenci.
 A! uirgo infelix, quae te dementia cepit!
 Proetides implerunt falsis mugitibus agros;
 at non tam turpis pecudum tamen ulla secuta

 [6,50]   concubitus, quamuis collo timuisset aratrum, 
 et saepe in leui quaesisset cornua fronte.
 A! uirgo infelix, tu nunc in montibus erras:
 ille, latus niueum molli fultus hyacintho,
 ilice sub nigra pallentis ruminat herbas,

 [6,55]   aut aliquam in magno sequitur grege. "Claudite Nymphae, 
 Dictaeae Nymphae, nemorum iam claudite saltus,
 si qua forte ferant oculis sese obuia nostris
 errabunda bouis uestigia: forsitan illum
 aut herba captum uiridi aut armenta secutum


 [6,60]   perducant aliquae stabula ad Cortynia uaccae." 
 Tum canit Hesperidum miratam mala puellam;
 tum Phaethontiadas musco circundat amarae
 corticis, atque solo proceras erigit alnos.
 Tum canit, errantem Permessi ad flumina Gallum

 [6,65]   Aonas in montis ut duxerit una sororum, 
 utque uiro Phoebi chorus adsurrexerit omnis;
 ut Linus haec illi diuino carmine pastor,
 floribus atque apio crinis ornatus amaro,
 dixerit: "Hos tibi dant calamos, en accipe, Musae,

 [6,70]   Ascraeo quos ante seni; quibus ille solebat 
 cantando rigidas deducere montibus ornos.
 His tibi Grynei nemoris dicatur origo,
 ne quis sit lucus quo se plus iactet Apollo."
 Quid loquar aut Scyllam Nisi, quam fama secuta est

 [6,75]   candida succinctam latrantibus inguina monstris 
 Dulichias uexasse rates, et gurgite in alto,
 a, timidos nautas canibus lacerasse marinis,
 aut ut mutatos Terei narrauerit artus,
 quas illi Philomela dapes, quae dona pararit,

 [6,80]   quo cursu deserta petiuerit, et quibus ante 
 infelix sua tecta super uolitauerit alis?
 Omnia, quae Phoebo quondam meditante beatus
 audiit Eurotas iussitque ediscere laurus,
 ille canit (pulsae referunt ad sidera ualles),

 [6,85]   cogere donec ouis stabulis numerumque referre 
 iussit et inuito processit Vesper Olympo.

 [7,0] Ecloga septima.

 [7,1] Meliboeus
 Forte sub arguta consederat ilice Daphnis,
 compulerantque greges Corydon et Thyrsis in unum,
 Thyrsis ouis, Corydon distentas lacte capellas,
 ambo florentes aetatibus, Arcades ambo,

 [7,5]   et cantare pares et repondere parati. 
 Huc mihi, dum teneras defendo a frigore myrtos,
 uir gregis ipse caper deerrauerat; atque ego Daphnim
 adspicio. Ille ubi me contra uidet: "Ocius" inquit
 "huc ades, o Meliboee; caper tibi saluos et haedi,

 [7,10]   et, si quid cessare potes, requiesce sub umbra. 
 Huc ipsi potum uenient per prata iuuenci;
 hic uiridis tenera praetexit harundine ripas
 Mincius, eque sacra resonant examina quercu."
 Quid facerem? Neque ego Alcippen, nec Phyllida habebam,

 [7,15]   depulsos a lacte domi quae clauderet agnos, 
 et certamen erat, Corydon cum Thyrdide, magnum.
 Posthabui tamen illorum mea seria ludo.
 Alternis igitur contendere uersibus ambo
 coepere; alternos Musae meminisse uolebant.

 [7,20]   Hos Corydon, illos referebat in ordine Thyrsis. 
  Corydon
 Nymphae, noster amor, Libethrides, aut mihi carmen,
 quale meo Codro, concedite (proxima Phoebi
 uersibus ille facit), aut, si non possumus omnes,
 hic arguta sacra pendebit fistula pinu.
  Thyrsis

 [7,25]   Pastores, hedera nascentem ornate poetam, 
 Arcades, inuidia rumpantur ut ilia Codro;
 aut, si ultra placitum laudarit, baccare frontem
 cingite, ne uati noceat mala lingua futuro.
  Corydon
 Saetosi caput hoc apri tibi, Delia, paruos

 [7,30]   et ramosa Micon uiuacis cornua cerui. 
 Si proprium hoc fuerit, leui de marmore tota
 puniceo stabis suras euincta coturno.
  Thyrsis
 Sinum lactis et haec te liba, Priape, quotannis
 exspectare sat est: custos es pauperis horti.

 [7,35]   Nunc te marmoreum pro tempore fecimus; at tu, 
 si fetura gregem suppleuerit, aureus esto.
  Corydon
 Nerine Galatea, thymo mihi dulcior Hyblae,
 candidior cycnis, hedera formosior alba,
 cum primum pasti repetent praesepia tauri,

 [7,40]   si qua tui Corydonis habet te cura, uenito. 
  Thyrsis
 Immo ego Sardoniis uidear tibi amarior herbis
 horridior rusco, proiecta uilior alga,
 si mihi non haec lux toto iam longior anno est.
 Ite domum pasti, si quis pudor, ite, iuuenci.
  Corydon

 [7,45]   Muscosi fontes, et somno mollior herba, 
 et quae uos rara uiridis tegit arbutus umbra,
 solstitium pecori defendite: iam uenit aestas
 torrida, iam lento turgent in palmite gemmae.
  Thyrsis
 Hic focus et taedae pingues, hic plurimus ignis

 [7,50]   semper, et adsidua postes fuligine nigri; 
 hic tantum Boreae curamus frigora, quantum
 aut numerum lupus aut torrentia flumina ripas.
  Corydon
 Stant et iuniperi et castaneae hirsutae;
 strata iacent passim sua quaeque sub arbore poma;

 [7,55]   omnia nunc rident: at, si formosus Alexis 
 montibus his abeat, uideas et flumina sicca.
  Thyrsis
 Aret ager; uitio moriens sitit aeris herba;
 Liber pampineas inuidit collibus umbras:
 Phyllidis aduentu nostrae nemus omne uirebit,

 [7,60]   Iuppiter et laeto descendet plurimus imbri. 
  Corydon
 Populus Alcidae gratissima, uitis Iaccho,
 formosae myrtus Veneri, sua laurea Phoebo,
 Phyllis amat corylos; illas dum Phyllis amabit,
 nec myrtus uincet corylos, nec laurea Phoebi.
  Thyrsis

 [7,65]   Fraxinus in siluis pulcherrima, pinus in hortis, 
 populus in fluuiis, abies in montibus altis:
 saepius at si me, Lycida formose, reuisas,
 fraxinus in siluis cedat tibi, pinus in hortis.
  Meliboeus
 Haec memini, et uictum frustra contendere Thyrsim.

 [7,70]   Ex illo Corydon Corydon est tempore nobis. 

 [8,0] Ecloga octaua.

 [8,1] Pastorum musam Damonis et Alphesiboei,
 immemor herbarum quos est mirata iuuenca
 certantis, quorum stupefactae carmine lynces,
 et mutata suos requierunt flumina cursus,

 [8,5]   Damonis musam dicemus et Alphesiboei. 
  Tu mihi seu magni superas iam saxa Timaui,
 siue oram Illyrici legis aequoris, en erit umquam
 ille dies, mihi cum liceat tua dicere facta?
 En erit, ut liceat totum mihi ferre per orbem

 [8,10]   sola Sophocleo tua carmina digna coturno? 
 A te principium; tibi desinet: accipe iussis
 carmina coepta tuis, atque hanc sine tempora circum
 inter uictricis hederam tibi serpere laurus.
  Frigida uix caelo noctis decesserat umbra,

 [8,15]   cum ros in tenera pecori gratissimus herba, 
 incumbens tereti Damon sic coepit oliuae:
  "Nascere, praeque diem ueniens age, Lucifer, almum,
 coniugis indigno Nysae deceptus amore
 dum queror, et diuos, quamquam nil testibus illis

 [8,20]   profeci, extrema moriens tamen adloquor hora. 
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Maenalus argutumque nemus pinosque loquentis
 semper habet; semper pastorum ille audit amores
 Panaque, qui primus calamos non passus inertis.

 [8,25]    Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus. 
 Mopso Nysa datur: quid non speremus amantes?
 Iungentur iam grypes equis, aeuoque sequenti
 cum canibus timidi ueniet ad pocula dammae.
28  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus. a
 Mopse, nouas incide faces: tibi ducitur uxor;

 [8,30]   sparge, marite, nuces: tibi deserit Hesperus Oetam. 
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 O digno coniuncta uiro, dum despicis omnis,
 dumque tibi est odio mea fistula dumque capellae
 hirsutumque supercilium promissaque barba,

 [8,35]   nec curare deum credis mortalia quemquam! 
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Saepibus in nostris paruam te roscida mala
 (dux ego uester eram) uidi cum matre legentem;
 alter ab undecimo tum me iam acceperat annus;

 [8,40]   iam fragilis poteram a terra contingere ramos: 
 ut uidi, ut perii, ut me malus abstulit error!
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Nunc scio quid sit Amor: duris in cautibus illum
 aut Tmaros aut Rhodope aut extremi Garamantes

 [8,45]   nec generis nostri puerum nec sanguinis edunt. 
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Saeuos Amor docuit natorum sanguine matrem
 commaculare manus; crudelis tu quoque, mater:
 crudelis mater magis, an puer improbus ille?

 [8,50]   Improbus ille puer; crudelis tu quoque, mater. 
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Nunc et ouis ultro fugiat lupus; aurea durae
 mala ferant quercus, narcisso floreat alnus,
 pinguia corticibus sudent electra myricae,

 [8,55]   certent et cycnis ululae, sit Tityrus Orpheus, 
 Orpheus in siluis, inter delphinas Arion.
  Incipe Maenalios mecum, mea tibia, uersus.
 Omnia uel medium fiat mare. Viuite, siluae:
 praeceps aerii specula de montis in undas

 [8,60]   deferar; extremum hoc munus morientis habeto. 
  Desine Maenalios, iam desine, tibia, uersus."
  Haec Damon. Vos, quae responderit Alphesiboeus,
 ducite, Pierides: non omnia possumus omnes.
  "Effer aquam, et molli cinge haec altaria uitta,

 [8,65]   uerbenasque adole pinguis et mascula tura, 
 coniugis ut magicis sanos auertere sacris
 experiar sensus: nihil hic nisi carmina desunt.
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
 Carmina uel caelo possunt deducere lunam;

 [8,70]   caminibus Circe socios mutauit Vlixi; 
 frigidus in pratis cantando rumpitur anguis.
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
 Terna tibi haec primum triplici diuersa colore
 licia circumdo, terque haec altaria circum

 [8,75]   effigiem duco: numero deus impare gaudet. 
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.
 Necte tribus nodis ternos, Amarylli, colores;
 necte, Amarylli, modo et "Veneris" dic "uincula necto".
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

 [8,80]   Limus ut hic durescit, et haec ut cera liquescit 
 uno eodemque igni, sic nostro Daphnis amore.
 Sparge molam et fragilis incende bitumine laurus.
 Daphnis me malus urit; ego hanc in Daphnide laurum.
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

 [8,85]   Talis amor Daphnim, qualis cum fessa iuuencum 
 per nemora atque altos quaerendo bucula lucos,
 propter aquae riuom, uiridi procumbit in ulua
 perdita, nec serae meminit decedere nocti,
 talis amor teneat, nec sit mihi cura mederi.

 [8,90]    Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. 
 Has olim exuuias mihi perfidus ille reliquit,
 pignora cara sui; quae nunc ego limine in ipso,
 terra, tibi mando: debent haec pignora Daphnim.
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

 [8,95]   Has herbas atque haec Ponto mihi lecta uenena 
 ipse dedit Moeris (nascuntur pluruma Ponto);
 his ego saepe lupum fieri et se condere siluis
 Moerim, saepe animas imis excire sepulcris,
 atque satas alio uidi traducere messis.

 [8,100]    Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim. 
 Fer cineres, Amarylli, foras, riuoque fluenti
 transque caput iace, nec respexeris. His ego Daphnim
 adgrediar; nihil ille deos, nil carmina curat.
  Ducite ab urbe domum, mea carmina, ducite Daphnim.

 [8,105]   Aspice: corripuit tremulis altaria flammis 
 sponte sua, dum ferre moror, cinis ipse. Bonum sit!
 Nescio quid certe est, et Hylax in limine latrat.
 Credimus? an qui amant ipsi sibi somnia fingunt?
  Parcite, ab urbe uenit, iam parcite, carmina, Daphnis."

 [9,0] Ecloga nona.

 [9,1] Lycidas
 Quo te, Moeri, pedes? An, quo uia ducit, in urbem?
  Moeris
 O Lycida, uiui peruenimus, aduena nostri
 (quod nunquam ueriti sumus) ut possessor agelli
 diceret: "Haec mea sunt; ueteres migrate coloni."

 [9,5]   Nunc uicti, tristes, quoniam fors omnia uersat, 
 hos illi (quod nec uertat bene!) mittimus haedos.
  Lycidas
 Certe equidem audieram, qua se subducere colles
 incipiunt mollique iugum demittere cliuo,
 usque ad aquam et ueteres, iam fracta cacumina, fagos,

 [9,10]   omnia carminibus uestrum seruasse Menalcan. 
  Moeris
 Audieras, et fama fuit; sed carmina tantum
 nostra ualent, Lycida, tela inter Martia, quantum
 Chaonias dicunt aquila ueniente columbas.
 Quod nisi me quacumque nouas incidere litis

 [9,15]   ante sinistra caua monuisset ab ilice cornix, 
 nec tuos hic Moeris nec uiueret ipse Menalcas.
  Lycidas
 Heu! Cadit in quemquam tantum scelus? Heu! Tua nobis
 paene simul tecum solacia rapta, Menalca?
 Quis caneret Nymphas? Quis humum florentibus herbis

 [9,20]   spargeret, aut uiridi fontis induceret umbra? 
 uel quae sublegi tacitus tibi carmina nuper,
 cum te ad delicias ferres Amaryllida nostras?
 "Tityre, dum redeo (breuis est uia) pasce capellas;
 et potum pastas age, Tityre, et inter agendum

 [9,25]   occursare capro (cornu ferit ille) caueto." 
  Moeris
 Immo haec quae Varo, necdum perfecta, canebat:
 "Vare, tuom nomen, superet modo Mantua nobis,
 Mantua uae miserae nimium uicina Cremonae,
 cantantes sublime ferent ad sidera cycni."
  Lycidas

 [9,30]   Sic tua Cyrneas fugiant examina taxos, 
 sic cytiso pastae distendant ubera uaccae,
 incipe, si quid habes. Et me fecere poetam
 Pierides; sunt et mihi carmina; me quoque dicunt
 uatem pastores: sed non ego credulus illis;

 [9,35]   nam neque adhuc Vario uideor nec dicere Cinna 
 digna, sed argutos inter strepere anser olores.
  Moeris
 Id quidem ago et tacitus, Lycida, mecum ipse uoluto,
 si ualeam meminisse; neque est ignobile carmen:
 "Huc ades, o Galarea: quis est nam ludus in undis?

 [9,40]   Hic uer purpureum, uarios hic flumina circum 
 fundit humus flores; hic candida populus antro
 imminet et lentae texunt umbracula uites.
 Huc ades; insani feriant sine litora fluctus."
  Lycidas
 Quid, quae te pura solum sub nocte canentem

 [9,45]   audieram? Numeros memini, si uerba tenerem: 
 "Daphni, quid antiquos signorum suspicis ortus?
 Ecce Dionaei processit Caesaris astrum,
 astrum quo segetes gauderent frugibus et quo
 duceret apricis in collibus uua colorem.

 [9,50]   Insere, Daphni, piros: carpent tua poma nepotes." 
  Moeris
 Omnia fert aetas, animum quoque; saepe ego longos
 cantando puerum memini me condere soles:
 nunc oblita mihi tot carmina, uox quoque Moerim
 iam fugit ipsa: lupi Moerim uidere priores.

 [9,55]   Sed tamen ista satis referet tibi saepe Menalcas. 
  Lycidas
 Causando nostros in longum ducis amores.
 Et nunc omne tibi stratum silet aequor, et omnes,
 aspice, uentosi ceciderunt murmuris aurae.
 Hinc adeo media est nobis uia; namque sepulcrum

 [9,60]   incipit apparere Bianoris. Hic, ubi densas 
 agricolae stringunt frondis, hic, Moeri, canamus:
 hic haedos depone, tamen ueniemus in urbem.
 Aut, si nox pluuiam ne colligat ante ueremur,
 cantantes licet usque (minus uia laedit) eamus:

 [9,65]   cantantes ut eamus, ego hoc te fasce leuabo. 
  Moeris
 Desine plura, puer, et quod nunc instat agamus.
 Carmina tum melius, cum uenerit ipse, canemus.

 [10,0] Ecloga decima.

 [10,1] Extremum hunc, Arethusa, mihi concede laborem:
 pauca meo Gallo, sed quae legat ipsa Lycoris,
 carmina sunt dicenda: neget quis carmina Gallo?
 Sic tibi, cum fluctus subterlabere Sicanos,

 [10,5]   Doris amara suam non intermisceat undam; 
 incipe; sollicitos Galli dicamus amores,
 dum tenera attondent simae uirgulta capellae.
 Non canimus surdis: respondent omnia siluae.
 Quae nemora aut qui uos saltus habuere, puellae

 [10,10]   Naides, indigno cum Gallus amore peribat? 
 Nam neque Parnasi uobis iuga, nam neque Pindi
 ulla moram fecere, neque Aonie Aganippe.
 Illum etiam lauri, etiam fleuere myricae;
 pinifer illum etiam sola sub rupe iacentem

 [10,15]   Maenalus et gelidi fleuerunt saxa Lycaei. 
 Stant et oues circum (nostri nec paenitet illas,
 nec te paeniteat pecoris, diuine poeta:
 et formosus ouis ad flumina pauit Adonis);
 uenit et upilio; tardi uenere subulci;

 [10,20]   uuidus hiberna uenit de glande Menalcas. 
 Omnes "Vnde amor iste" rogant "tibi?" Venit Apollo:
 "Galle, quid insanis?" inquit; "tua cura Lycoris
 perque niues alium perque horrida castra secuta est."
 Venit et agresti capitis Siluanus honore,

 [10,25]   florentis ferulas et grandia lilia quassans. 
 Pan deus Arcadiae uenit, quem uidimus ipsi
 sanguineis ebuli bacis minioque rubentem:
 "Ecquis erit modus?" inquit "Amor non talia curat,
 nec lacrimis crudelis Amor nec gramina riuis

 [10,30]   nec cytiso saturantur apes nec fronde capellae." 
 Tristis at ille: "Tamen cantabitis, Arcades, inquit,
 montibus haec uestris, soli cantare periti
 Arcades. O mihi tum quam molliter ossa quiescant,
 uestra meos olim si fistula dicat amores!

 [10,35]   Atque utinam ex uobis unus uestrisque fuissem 
 aut custos gregis aut maturae uinitor uuae!
 Certe siue mihi Phyllis siue esset Amyntas,
 seu quicumque furor (quid tum, si fuscus Amyntas?
 et nigrae uiolae sunt et uaccinia nigra),

 [10,40]   mecum inter salices lenta sub uite iaceret: 
 serta mihi Phyllis legeret, cantaret Amyntas.
 "Hic gelidi fontes, hic mollia prata, Lycori;
 hic nemus; hic ipso tecum consumerer aeuo.
 Nunc insanus amor duri me Martis in armis

 [10,45]   tela inter media atque aduersos detinet hostis. 
 Tu procul a patria (nec sit mihi credere tantum)
 Alpinas, a, dura, niues et frigora Rheni
 me sine sola uides. A, te ne frigora laedant!
 a, tibi ne teneras glacies secet aspera plantas!

 [10,50]   Ibo et Chalcidico quae sunt mihi condita uersu 
 carmina pastoris Siculi modulabor auena.
 Certum est in siluis inter spelaea ferarum
 malle pati tenerisque meos incidere Amores
 arboribus: crescent illae, crescetis, Amores.

 [10,55]   Interea mixtis lustrabo Maenala Nymphis, 
 aut acris uenabor apros; non me ulla uetabunt
 frigora Parthenios canibus circumdare saltus.
 Iam mihi per rupes uideor lucosque sonantis
 ire; libet Partho torquere Cydonia cornu

 [10,60]   spicula; tamquam haec sit nostri medicina furoris, 
 aut deus ille malis hominum mitescere discat!
 Iam neque Hamadryades rursus nec carmina nobis
 ipsa placent; ipsae rursus concedite, siluae.
 Non illum nostri possunt mutare labores,

 [10,65]   nec si frigoribus mediis Hebrumque bibamus, 
 Sithoniasque niues hiemis subeamus aquosae,
 nec si, cum moriens alta liber aret in ulmo,
 Aethiopum uersemus ouis sub sidere Cancri.
 Omnia uincit Amor: et nos cedamus Amori."

 [10,70]   Haec sat erit, diuae, uestrum cecinisse poetam, 
 dum sedet et gracili fiscellam texit hibisco,
 Pierides: uos haec facietis maxima Gallo,
 Gallo, cuius amor tantum mihi crescit in horas,
 quantum uere nouo uiridis se subicit alnus.

 [10,75]   Surgamus: solet esse grauis cantantibus umbra, 
 iuniperi grauis umbra; nocent et frugibus umbrae.
 Ite domum saturae, uenit Hesperus, ite, capellae.