[1,0] EPISTOLA PRIMA. AD FULBERTUM CARNOTENSEM EPISCOPUM.
Domino et uenerabili sanctoque charissimo fratri et compresbytero FULBERTO frater ODILO salutem in  Domino.

[1,1] 
Dilectissime uir, quid sibi uult quaestio prolata nobis a quodam uestro fideli clerico, placuit, ut ipse fatetur, paternitati uestrae, me, licet indignum, iudicem fieri uitae uestrae, mandando mihi ut litteratim describerem uobis quid mihi uidetur de uestra, quantum dici fas est, irreprehensibili conuersatione. Sed oculi caligine caecitatis obtecti non ualent perspicue intueri splendorem firmamenti et globos stellarum coeli. Splendorem firmamenti uoco et stellam; stellam etiam matutinam te uocabo, Danielis prophetae usus testimonio: Qui docti fuerint, inquit, fulgebunt sicut splendor firmamenti. Et qui ad iustitiam erudiunt multos, sicut stellae in perpetuas aeternitates. Vos enim, qui talis ac tantus estis, quem nec quidem digne cogitare ualeo, nostro debetis aestimari iudicio? Nos enim, qui ignorantiae tenebris pressi, nosmetipsos non possumus dignoscere, iustorum uitam nostro arbitrio nullomodo debemus aestimare. Vos omnis homo adeo laude dignum merito  iudicat, ut plus de uobis mirari libeat quam aliquid dicere liceat. Obrueretur intellectus nostrae paruitatis pondere uestrae quaestionis, nisi esset in promptu recordatio diuini sermonis. Ut enim daret exemplum fidelibus auctor uitae et salutis, ut ipse melius scitis, utpote uir omnia euangelicus, ueniens in partes Caesareae Philippi interrogabat discipulos suos: Quem dicunt homines esse filium hominis? Et post pauca: Vos autem quem me esse dicitis? Non idcirco interrogat, quem nemo nouit et quem nihil latet, ueluti qui nesciat, sed ut praelatis Ecclesiae exemplum de se interrogandi praebeat. Et ideo unusquisque praepositus Ecclesiae a subditis debet exquirere cuius famae, cuiusue sit opinionis; et si aliquid de se audierit, Deo, a quo si quid boni est,  habeat gratias et referat, ut de uirtutibus in uirtutem, ipso annuente, felici cursu perueniat, usquequo Dominum deorum in Sion uidere queat; si uero sinistrum aliquid de se audierit, poeniteat, et de caetero sollicite emendare satagat. Sed et si uos mouet exemplo doctorum de uobis interrogandi auctoritas, praedicanda a nobis est uestrae sapientiae claritas, uestrae fidei puritas, uestraeque industriae probitas: quippe quia caret omnino silentio ueritas, sed ab homine idiota et sine litteris non potest praedicari Deo amabilis et in mundo odibilis. 

[1,2] 
Haec de uobis nunc et alias, et in communi locutione, non aliqua fraude adulationis deceptus, non alicuius muneris, laudis, uel pecuniae cupidus retuli; sed, quod ueraciter credo et quod ut fiat quam maxime opto, dicere  etiam non recuso, nec recusabo. Si autem me adulatorem iudicaueritis, audite Scripturam: Fili mi, si te lactauerint peccatores, ne acquiescas illis. Non est tamen culpabile, si illos laudemus quos dignos laude credimus, dicente Scriptura: Laudet te alienum, et non os tuum. Si autem aliquis uelit opponere quod Scriptura dicit: Ne laudes hominem in uita sua; et ego assentior, quia mortali uita uos mortuos existimo, qui ab Apostolo audistis: Mortui enim estis, et uita uestra abscondita est cum Christo in Deo. Et cum ipso et uerbis et operibus dicitis: Si enim uiuimus, Domino uiuimus; si uero morimur, Domino morimur. Siue enim uiuimus, siue morimur, Domini sumus. De caetero, charissime, ut quidam Sapiens ait: Omnia fugere poterit homo praeter cor  suum. Non enim potest a se quisquam recedere. Ubi cunque enim abierit, conscientia sua illum non derelinquit. Et apostolus Paulus: Nemo scit quae sunt hominis, nisi spiritus hominis, qui in ipso est. Dicerem tamen aliquid exhortandi gratia, sed quomodo debet docere indoctus, quem unctio spiritualis docet de omnibus? Sed illud reticem euangelicum: Adhuc unum tibi deest. Quid illud sit quamoptime nosti. Vale.