EX OCTAVO CONVIVALIUM QUAESTIONUM LIBRO PLUTARCHI
De Nota Pythagorica, qua hospitem Hirundinem recipi nolebant,
Philippo Melanthone interprete.
Sylla Carthaginiensis aliquanto post tempore, 
quum Romam uenirem, liberaliter me salutatoriis, 
ut uocant, epulis excepit, quibus amicos, 
cum plerosque alios, tum maxime Leucium quendam 
Tyrrhenum moderati Pythagorici discipulum 
adcerserat. Is cum forte fortuna Philinum 
nostrum animatis agnosset abstinere, quod pro 
ordinis studio coniicere licet , in Pythagorae 
mentionem prorupit. Inter caetera Locrensem 
illum, iuxta uulgi opinionem, esse negauit. 
Tyrrhenis adseruit, apud hos enatum, alitum, 
eruditumque, indicio symbola esse, qualia ferme sunt:
"Cum lecto exurrexeris, stragula turbato ; 
Ollae uestigium in cinere confundito ; 
Sarum ne transilito ;
Hirundinem in contubernio ne habeto ; 
Adunca unguibus domi ne nutrito".
Isthaec, ait, cum Pythagorici passim et scribant 
et doceant, soli tamen re ipsa Tyrrheni obseruant, 
assiduo iam olim ac iugi sancita studio. 
Hisce ab Leucio dictis, inprimis quod de Hirundine 
uberius disputarat, uidebatur absurdum, 
auiculam innoxiam, dein et humanae societatis
non expertem, cum eximiis illis saeuitia, sanguinisque 
libidine animantibus, quibus adunci sunt 
ungues, conferri. Neque enim recte Leucio probabantur, 
qui scitum hoc symbolum alio referebant, 
in consuetudinem uidelicet uitilitigatoris cuiuspiam, 
criminibus, infestiuo murmure conuictorem exagitantis. 
Is enim uel picis, uel perdicibus, 
uel gallis commodius notari poterat, auibus multo 
maxime garrulis, quando et Hirundini cum hoc 
garriendi stridendique perpetuo morbo nihil est 
commune. Tum Sylla Carthaginiensis : id esse 
commenti. Ablegari ab domo familiarique conuictu 
Hirundinem prodigii causa, quod uitae sanguinique 
cognato ferale habent. Terei familiam 
ferunt partim fuga sibi consuluisse, partim horrenda 
quaedam et nefaria passam, iam nunc 
quoque Daulidum nomine celebrari. Gorgias Sophista 
contra eminus ad se properantem contuitus 
Hirundinem, Nec admodum, ait, haec quoque 
Bella. Age, num id prodigii non est stridulae
lusciniae commune? quam eidem obnoxiam 
tragoediae domo non reiiciunt. Recte, inquam 
ego, et haec ad rem faciebant, Sylla. Verum 
qua ratione, quae aduncis sunt unguibus, non 
admittantur, primum specta, dein ut eadem habeatur 
ominosa Hirundo. Carnem depasci solet, 
uenaturque sacras illas Musis canoras cicadas. 
Humi uolitans oberrat, exiguas captat bestiolas, 
autore Aristotele. Insuper una nobiscum uersari 
solita, immunis nostro tecto utitur, neque quidquam 
parit commodi. Quum contra ciconia, 
neque tegulis tuta nostris, neque uspiam aut 
facultatibus, aut studio adiuta, officio tamen sese,
ceu mercede communis impensae, in terram collato 
redimat. Nam quae uitae hominum aduersa 
animantia insidiantur, serpentes, bufones absumit 
enecatque. Hirundo uero nostra tantisper 
abusa ope, pullo edito ac educto auolat ingrata, 
deinde et in recessus quosdam desertos, ignorabilis. 
Iam quod grauissimum uidetur, animantium 
duo sunt omnium, quae nostro utuntur 
hospitio, Musca et Hirundo, quae nulla queunt 
arte cicurari, neque ullo nobiscum officie aut 
ductu communicant. Musca, ne molesti quidquam 
patiatur, prehensari horret. Hirundo 
suopte ingenio exosa hominem adeo diffidit, ut 
et mansuefieri non possit, et nihil non suspectum 
pauitet. Quae si quidem non adcurate nimium, 
nec quasi ad regulam dispensa uolo, sed feriendi 
referiendique studio in medium collata ; certemus 
enim mutuis licet sententiis : opinor, qui cauet 
Hirundinem, infidum, leuem ac ingratum 
conuictorem, non quemuis pro tempore occursantem, 
mensae, tecti, ac reliqui domestici 
commodi gratia subrepentem, familiari consuetudine 
dignabitur. Haec cum dixissem, sat mihi 
uerborum uidebar fecisse. Nam et reliqua paene 
symbola moralibus argumentis expedieram audacius. 
Interpellat Philinus, Ollae uestigio turbando 
significari, ne quam pristinae irae indicem 
notam in animis nostris relinquamus, quia cum 
efferbuit, omnia continuo pacanda abolendaque 
iniuriae monumenta. Iam in confundendis stratis 
nihil esse secreti quibusdam uidebatur, sed pudorem 
tamen et thalami reuerentiam indicari disserebatur. 
Ab amico non auferendum onus, 
quid aliud, quam adiutare laborantem, nihil 
otio, nihil inertiae dandum ? Leucius interim, 
cum haec disceptantur, neque commendans, 
neque reprehendens quidquam, agit silentium.