(30) Maxima enim pars eloquentiae constat animo. Hunc adfici, hunc concipere 
imagines rerum et transformari quodam modo ad naturam eorum, de quibus 
loquitur, necesse est. Is porro quo generosior celsiorque est, hoc maioribus 
uelut organis commouetur, ideoque et laude crescit et impetu augetur et aliquid 
magnum agere gaudet.

(31) Est quaedam tacita designatio, uim dicendi tantis comparatam laboribus ad 
unum auditorem demittere: pudet supra modum sermonis attolli. Et sane 
concipiat quis mente uel declamantis habitum uel orantis uocem incessum 
pronuntiationem, illum denique animi et corporis motum, sudorem, ut alia 
praeteream, et fatigationem audiente uno: nonne quiddam pati furori simile 
uideatur? Non esset in rebus humanis eloquentia, si tantum cum singulis 
loqueremur.