[1,7] Efferuntur, pater et filius, pompa supra conditionem,
pudendosque natales, et, quod palam derisere coaequales
defuncto seni, mendacibus titulis scutatisque insignibus
non caruit ludicrae terminus scenae. Ipse Callion sensim in
aulam intrusus est, multoque auro lubricum regiae iter strauit.
Elegans illi ingenium, manus prompta ; animus ut 
publice communis ac facilis, ita secretis abditisque prudentiae 
artibus munitissimus : ut ab aliis nec timeatur ut cautus, 
et subornatas ad fallendum adulationes ipse naturali bono 
uitet. Quid hic aulicas artes, quid ingenii calliditatem explicem, 
qua etiam paulo ante dominii sui fauorem extorsit?
Etenim cum sermones maledici Principis gratiam, auertissent, 
tanto astu fortunae fugam celauit, ut nec ipse uideretur 
sensisse. Nam assiduus in regia, quamuis occultis ludibriis 
quotidie saeuiebat insensus Princeps, tamen ferendi 
constantia irae pertinaciam uicit.

Non tuli diutius tam magnifice de Callione declamantem 
et, "Non", inquam, "meministi, hominem illum, quemuis 
a Gratiis fictum, intolerabili saeuitia facere, ut paterna 
in eo uitia desideremus ?" Tum ille : "Ne erres Euphormio, 
non ingenii aut naturae sed conditionis et temporum uitio 
peccat". Modestus sua sponte animus, inclinatione seculi 
rapitur in solutiora consilia. Quoniam non est tutum, 
aequabalium morum integritatem afferre inter proceres; 
quae uel reliquorum uitam notet, uel ut insolens et multis 
iam extensa seculis notetur. Quocunque inter illos, uelato 
etiam capite, produceris : sincera uaticinatione dices, non 
quod olim Citharoedus, cauponam esse sed laruam, prodigium, 
scelus, perfidiam, nefas. Maiorum uirtus nihil 
ultra timuit, quam ne coelum rueret : praesentis autem aeui 
impietas, nisi prorsus desipuit, nihil amplius horret, quam 
hiatum dedignantis terrae sui oneris improbitatem. Omnium 
aetatum crimina, omnium immanitas scelerum in 
haec tempora confluxit. Nunquam effusior libido, ambitus 
amentior, nunquam denique se latius effudit maledicendi 
licentia. Non impudens calumnia, non arena crudelis, nisi 
haec tenebris, illa nomine dissimulata cessauit.

Dum haec proloqueretur, interim perditi lixae applicuerant 
se ad laxiorem ostii rimam, et quoniam erat 
eiusmodi murmur nostrum, quod etiam attentissimas aures 
falleret, continebant diligentissime spirîtum, qui in 
nequissimo Pedone diutius collectus, tandem cum aspera 
sonoraque tussi seipsum uehmentius excussit. Perturbatus 
igitur Percas, qui rem altius erat exorsus quam ut paucis 
totam contexeret, compendiosa me doctrina praecipitanti 
ruinae subtraxit. Magna, inquit, est sapientia interdum 
decedere, uel per speciem, de recto sapientiae cursu : tibi 
uero etiam necessitatem fortuna imponit. Finge ad tempus 
amentiam ; prudentior, cum uoles, recesseris de concepto 
per simulationem morbo. Illud enim Callion his tormentis, 
et omni scelerum subtilitate molitur, ut per insomnium 
et contumelias in insaniam transeas ; illinc assiduos 
sibi iocos, et domesticum ludibriutn sperans. Tu 
euersae mentis uitium callide simula, et ut consentias in 
artem miserrimam, indignanti animo promitte salutem. 
Multis profuit, commento uersatili omnem speciem induisse. 
Non Paridi nocuit Idaeum pascuum, et Deos AEgyptus 
humilibus formis abscondit.
"Nec magnum ambigui fregerunt Caenea sexus."
{Stace, L'Achilléide I, 264}

Tum ne communicati consilii aliis suspicionem faceret, dimouet 
ocius claustra, admissamque familiam gaudere iubet: 
excidisse de mente Euphormionem, et per mille inanium 
rerum specics quaesitam sibi ridendi uoluptatem. Mox illi 
circumsistere thorum frequentes, et quaerere fidem dictorum 
Percantis, cum supercilium sustuli, et ueluti longa 
cogitatione defixus, agitare dixi quem ex iis aerario, quem 
supellectili praeficerem ; proclamantibus illis, uocem altius 
sustuli, et in crastinum abire iussi : noctem deliberanti 
pro consilio fore. Adiuuit rem Percas, et cum se thalamo 
meo praefectum iucunda asseuerationediceret, omnes uelut 
per officium extra cubiculum deducit.	-