[1,5] Me autem cum sub noctem ieiuni cerebro spiritus deficerent, 
nec tam in amentiam deflecterem quam in mortem, 
copiosus cibus ditibus allatus sportulis et qui me ad uescendum 
hortaretur relictus est Percas. Erat uir mitiori ingenio, 
naturamque suam parum in scelera detorquens, nisi 
si plurimum expediebat. Ille me ut consalutauit, thoroque 
meo reclinis remisit uincula, et oppessulatas fores diligentitis 
muniit, coepit uberius flere ; necdum tamen synceritatis 
fecerat fidem, nouoque cogitabam ludibrio suspectas 
saeuire blanditias; cum prehensam manum tenerius concutiens, 
"Nosti me", inquit, "Euphormio? Ego sum qui 
heri domino Callioni persuasi, ut te in familiam admitteret". 
"Itane ?" inquam. "tu quidem habes tristissimi beneficii reum. 
Sed quid in dorninum omni ponto ac tempestate feriorem 
admisi? aut quid deliqui tam atroci supplicio dignum ? O 
si liberum saltem moriendi permittat arbitrium, aut quod 
annis pluribus ferre possum in atrocitatem dieculae inhumana 
miseratione componat". llla chrymatus est Percas, et digitos 
articulis innectens, demisit ad umbilicum inuersas 
cum lacertis manus : cumque aliquantum deflesset meam 
miseriam, ac multis gemitibus interpolaret orationem; 
tandem ueluti collecto spiritu animosius insurgens ; 
"Euphormio", inquit,"et tu seruus es  et ego. Quo tu iam loco 
es, possum deinde praeceps agi, si herus annuerit; in 
seruitute precario sumus felices. Si mihi credis, propulsabimus 
communibus consiliis fortunae iniuriam. Memento
Pyladis et Orestis fidem Tomos etiam euasisse et Dianae
crudelitatem, et Thebis cohortem amantium multis 
inexpugnabilem annis laurum saepius quam apium decerpsisse. 
Nec rnirere, quod arcanas cogitationes effundo contidentius 
in finum tuum : non uideris mihi ignotus, tanto fortitudinis 
et constantiae experimento. Te rnihi primum conciliauit 
frons liberalis, et uerecundi oris modestia ; deinde 
seruitus coniunxit; ad extremum ipsa miseria acrius commendauit. 
Secundum haec iusiurandum adiecit et omnia 
quibus fidem orationi quaereret. Ego uero etiam ad sperandum 
tardior, quam si Aristodemus aliquis uictoriam
nunciaturus indigno uultu procederet, tamen alleuari paulatim
sinebam animum meum, sic ut aliquantulum reuiuisceret 
salutis iamdiu ecpulta ccgitatio".
Nutat ut ingenti puppis circumdata ponto,
Quam tumidum nigro murmure uentus agit, 
Humida cum pictos lacerarunt aequora diuos,
Nec semel intrepidos insiluere uiros; 
Quassaque caeruleum passim intromittere montem
Occoepit picis tegmine nuda ratis :
Sic secura feri stant promontoria ponti,
Aut procul e speculis commoda surgit humus.
Iam prope non meminit periturae nauta carinae, 
Quodque uidet credit iam tenuisse solum.