[106,0] EPISTOLA CVI.
Prudenter et praeclare magnifico Patri O{diloni} FULBERTUS suus. 

[106,1]
Ut ab alio liberaliter acceptus, sic nunc quas opere nequeo, affectu saltem 
gratias recompenso. Tali enim apparatu in epistola tua dignatus sum, quali non 
festiuior exspectetur in ferculo Salomonis inter organa uatum, et ardentes 
cincendelas uirginum . Angelicum mihi manna posuisti non sine mystica dape 
columbarum ac turturum. Propinabas interea charitatis nectar. Quo inhianter 
hausto et ad cordis interiora transmisso, si non prophetice ut Dauid uerbum 
bonum, panegyrice tamen ut fit, et imprecatorie sicut filio refocillatus 
Israel, tibi Patri filius eructare gaudebam. Paterna deinde cura 
significasti te meae ualetudinis habitum sagaciter explorasse, atque ubi 
uitalis calor aliquod in me dabat sospitatis indicium gratulari, dolere morbi 
signum et formidare periculum. Nec uero tandem benignitas tua plagam meam 
relinquere passa est suae curationis exsortem, quin arte diuina mirabiliter 
usus liquorem quemdam instar uini Samii prius infudisti, qui indigestum 
humorem excoqueret, dehinc alterum oliuo persimilem, quo totus omnino tumor 
atque dolor mitigatus abscederet. Nunc ergo tua curatus industria, tuis epulis 
recreatus, dignum duco ut omnes meae uires tuae uoluntatis semper 
adminiculentur effectui. Nec aliquatenus a tua sententia discrepatum 
 ire statuo, quae te cum Domino quantum homini datur, idem uelle 
atque nolle confido. Decet itaque, Pater, ut tu quoque uicissim me tuum 
seruulum de te pendentem, teque non sine magna fiducia respectantem, sacris 
intercessionibus adiuues. Sum enim ualde miserabilis homo, qui cum ad propriam 
non sufficerem, ad publicam curam nescio qua seu ratione, seu temeritate 
perductus sum, idque certe est neque dissimules, quod te 
specialiter mihi facit consilii atque auxilii debitorem qui te suasore non 
desero hunc laborem. uale.