[21,0] XXI. DEUCALION, SIVE RESTITUTIO.
Narrant poetae, exstinctis prorsus prisci orbis incolis 
per diluuium uniuersale, cum soli restarent Deucalion et 
Pyrrha, qui ardebant desiderio pio et inclyto instaurandi 
generis humani, eos huiusmodi oraculum excepisse : uoti 
compotes futuros, si ossa matris acciperent et post se iacerent : 
quod illis primo magnam tristitiam et desperationem 
incussit : cum, aequata rerum facie per diluuium, 
sepulchri perscrutatio omnino res sine exitu esset : sed 
tandem intellexerunt lapides terrae (cum tellus omnium 
mater habeatur) ab oraculo significari.
Fabula arcanum naturae recludere uidetur, et errorem 
animo humano familiarem corrigere ; hominis enim 
imperitia iudicat rerum renouationes siue instaurationes, ex 
earundem putredine et reliquiis (ut Phoenicem ex cinere 
propria) suscitari posse, quod nullo modo conuenit, cum 
huiusmodi materiae spatia sua confecerint, et ad initia 
ipsarum rerum prorsus ineptae sint. Itaque retrocedendum 
ad principia magis communia.