accepi ab Aristocrito tris epistulas, quas ego lacrimis prope 
delevi. conficior enim maerore, mea Terentia, nec meae me 
miseriae magis excruciant quam tuae vestraeque. ego autem 
hoc miserior sum quam tu, quae es miserrima, quod ipsa 
calamitas communis est utriusque nostrum, sed culpa mea 
propria est. meum fuit officium vel legatione vitare periculum 
vel diligentia et copiis resistere vel cadere fortiter. hoc miserius, 
turpius, indignius nobis nihil fuit. qua re cum dolore conficiar, 
tum etiam pudore. pudet enim me uxori [mae] optimae, suavissimis 
liberis virtutem et diligentiam non praestitisse. nam mi 
ante oculos dies noctesque versatur squalor vester et maeror 
et infirmitas valetudinis tuae. spes autem salutis pertenuis 
ostenditur. inimici sunt multi, invidi paene omnes. eicere 
nos magnum fuit, excludere facile est. sed tamen, quam diu 
vos eritis in spe, non deficiam, ne omnia mea culpa cecidisse 
videantur. 

Cicero, ad familiares